Verwacht ik nu zoveel ???

Sinds een paar maanden nu ben ik het datingwereldje van de bdsm weer ingedoken. En begin me ondertussen toch weer af te vragen of ik nu echt zo moeilijk ben in wat ik verwacht van een ander en hoe ik het zie allemaal ??? Ja mijn eisen zijn hoog, dat weet en besef ik maar al te goed. Maar op zich lijkt mij daar toch niet zoveel mis mee. Ik heb een pracht Meester gehad en zou vreemd zijn als ik dan naar pak minder ga. Dus nee dat ben ik niet van plan.

Wat maakte dat een pracht Meester ??? Eigenlijk heel simpel. Hij is en was iemand die de mens in mij wilde leren kennen, dat heb ik van dag 1 gevoeld en gemerkt en nooit maar dan ook nooit aan getwijfeld. Ja de bdsm was belangrijk. Het was dan ook een D/s relatie maar met toch wel met een hele grote plus want onder al die bdsm lag en ligt een respect voor elkaar die heel diep gaat, een vertrouwen zoals ik nooit eerder had gekend maar vooral een vriendschap, een kennis van elkaar die ik nu maar niet voor elkaar zie te krijgen met iedereen nieuw die ik leer kennen. Want op een of andere manier verstopt bijna iedereen zich achter die bdsm lijkt het wel: Ik ben Dom, jij jane hops mijn grot in, nu hou je mond en doe wat ik zeg, grumble grumble...

Ik ga nuanceren, er zijn uitzonderingen. Ik heb ondertussen paar mensen leren kennen die ik echt heel graag mag, waar ik me goed bij voel maar waar ik helaas niet als sub vanuit mijn hartje op reageer. Kan zijn door manier van doen, kan door het uiterlijk zijn en soms is het gewoon omdat er die klik niet is op dat gebied. Als ik iemand leer kennen, is het dat wat ik wil. De persoon leren kennen. Waar houdt die van, hoe reageert hij en in welke omstandigheden, wat is zijn karakter, wat doet die persoon tikken, hoe ziet hij de wereld, wat verlangt hij, hoe gaat hij om met andere mensen, wat is er voor hem belangrijk in zijn leven… Maar telkens weer stuit ik op een muur lijkt het: de bdsm-muur. Hoeveel mensen zijn er niet die zich daar achter verschuilen.

Maar andersom verwacht ik hetzelfde andersom. Leer mij kennen, wie ik ben, wat ik ben, hoe ik ben en bouw op die manier mijn respect naar je op, mijn vertrouwen, iets dat ik sowieso niet makkelijk geef trouwens. Het is zoveel makkelijker lijkt het wel om meteen te gaan commanderen, hoogdravend te gaan doen van jij luistert naar mij en gaat doen wat ik zeg: je gaat op je knietjes zitten liefst nog nu meteen, je gaat ja en amen zeggen op alles wat ik wil, je gaat nu foto’s van al je intieme delen sturen, je gaat voor cam en gaat daar zelf je tetten teisteren… Terwijl ik je niet eens ken, terwijl ik absoluut geen kans heb gekregen een vertrouwensband met je te hebben opgebouwd, terwijl ik niet eens weet of ik je in het echt wel mag.

En dan schrikken ze als ik plots afhaak, boos wordt of niets meer laat horen en voel ze denken: pffff dat is geen echte sub. Maar sorry mensen, ik kan niet zomaar iedereen gehoorzamen, roll-over en braaf hondje spelen omdat jij alleen met je pik en je bdsmhoofd denkt. En eerlijk mensen, je kunt me alles vertellen hoe jij het allemaal ziet maar als ik de hele persoon niet ken, hoe jij denkt, hoe jij bent dan klopt dat hele bdsm verhaal niet want blijkt in praktijk dat die mep die jij geeft om me op mijn plekje te zetten een oplawaai is waar ik door de kamer vlieg en bij de buren beland en dat plekje was helemaal niet het plekje dat ik dan zocht maar was mijn vluchthoekje dat je nu kapot gemaakt hebt omdat je me niet kent.

Kennen we elkaar wel dan weet je ook op bdsm gebied gewoon wel wat je min of meer kunt verwachten van elkaar en ga je samen op zoek naar jullie weg. Of niet soms ? En dan heb je nog dat andere moeilijke ding. Nee ik ben niet de meest knappe vrouw ter wereld. Dat weet ik ook wel ;), ik ben heel wat kilootjes te zwaar, heb van alles en nog wat, littekens hier, uithangsels daar maar toch weet ik ook wel van mezelf dat ik ook niet de lelijkste vrouw ben van de wereld. Ik weet dat ik toch best gezien mag worden op mijn eigen manier, door mijn uitstraling vaak nog meer dan mijn uiterlijk. En als ik dan weer eens terug kijk naar mijn verleden weet ik ondertussen ook wel dat ik best knappe mannen aan de haak kan slaan of zij mij, lol dat laatste is wat accurater. Maar het spijt me echt, ja uiterlijk doet er toch echt wel toe. Je mag het tegenwoordig bijna niet meer zeggen, zeker niet hier in dit wereldje lijkt het wel. En nee het gaat mij niet om een sixpack (brrrr ik wil kunnen knuffelen en alleen pezen of botten knuffelt voor mij niet zo lekker) of die felblauwe ogen en uiterlijk van Brad Pitt (probleem ik vind hem niet zo knap :D).

Tegendeel, maar iemand moet voor mij wel de goede uitstraling hebben. Hoe je het ook draait of keert, je wilt je toch aangetrokken voelen tot iemand. En ik weet vroeger was ik zo onzeker dat ik al blij was aandacht te krijgen van de eerste de beste maar dat is niet meer ;)… Dikke nekkerig he ;) maar ik mankeer misschien veel, heb heel wat negatieve kantjes echter net zoveel of nog meer positieve kantjes en weet toch wel redelijk ondertussen wat ik waard ben. En dan vraag ik me af ben ik nu echt zo verschrikkelijk moeilijk? De man met het lelijkste uiterlijk kan voor mij knap zijn als hij die goede uitstraling heeft. Ik kan daarentegen gaan lopen van de knapste man ter wereld als ik merk dat er niets in zit. En zo kom ik op mijn volgend pijnpunt in heel dit verhaal.

We zijn allemaal ouder geworden in de loop der jaren (hopelijk toch), en hebben allemaal onze rugzak. Ik stort de mijne altijd maar meteen over iedereen uit dat ze weten waar ze aan toe zijn. Dan pak ik alles weer in en ga verder, alles past vrij goed hier in het rugzakje. Niet iedereen is zo maar ook hier vraag ik me dan weer af of ik zo verschrikkelijk veeleisend ben als ik verwacht van een Dom, mijn Dom dat hij zijn leven op dit moment in de hand heeft. Dat hij niet kampt met vreselijk problemen op wat voor gebied ook en als hij ze heeft want dat kan altijd, dat hij ze aan het aanpakken is en dat er vooruitzicht is op beterschap. Sommige dingen kun je inderdaad niet kiezen, maar wel de manier hoe je er mee omgaat trouwens. Kom ik iemand tegen die net als ik ziek is, dan hoeft dat geen breekpunt te zijn, helemaal niet zelfs maar wel als ik merk dat iemand daar niet mee kan omgaan.

In mijn ogen lijkt het me heel moeilijk om een Dom of Meester te zijn als je eigen leven niet een beetje op orde hebt. Nee je hoeft geen rockefeller te zijn, nee je moet niet de president van de wereld te zijn maar ik hou van mensen die van leiderschap houden, die verantwoordelijkheid kunnen nemen en dat graag doen, ik hou van mensen die ook gewoon in hun dagelijkse leven een autoriteit hebben en ik merk dat ik ook gewoon tot dat soort mensen aangetrokken ben. Wil dat zeggen dat jij een superstrenge commanderende dictator moet zijn dan: NEE tegendeel. Lol dan loop ik meteen naar jaccamacca toe hihi maar iemand die ongemerkt alles van me gedaan krijgt door een suggestie, vriendelijke vraag… Wauwwwwwwwww ;). Dus al die mensen die in het dagelijkse leven niets van bdsm uitstraling hebben (en dat klinkt cru) en dan plots de grote bdsm knop omdraaien en verwachten dat ik U zeg en meteen om rol. Bij mij werkt dat niet terwijl anderen misschien juist dat wel nodig hebben. Ikke niet dus.

Dus tja nu vraag ik me af, vraag ik dan zoveel, het onmogelijke. En mijn antwoord is : nee toch niet. Ik heb het gehad al die dingen, al dingen die ik nu vraag. Ergens moet je altijd compromissen sluiten en helaas was mijn laatste compromis voor mij niet meer haalbaar na een tijd. Ik zit er echter niet mee in compromissen te sluiten, als ze haalbaar zijn maar de basis voor mij moet goed zitten: leer elkaar kennen als mens, voel je goed bij elkaar ook qua uiterlijk en qua aantrekkingskracht. Maak dat je in staat bent tijd te hebben om een partner/Meester/Dom te zijn en dat je in een positie bent om een partner/Meester/Dom te zijn. En eerlijk dan komt de rest vanzelf wel… of niet … verwacht ik nu toch veel te veel?

Mieneke