Beatrijs werd wakker van de voordeur die dichtsloeg. Tenminste, dat meende ze halfslapend, halfwakker  te horen. Tegelijkertijd hoorde ze de zachte bliepjes van de telefoon: whatsappberichten!! Ze opende haar hoesje en zag de naam van Bram en was meteen klaarwakker. “vandaag buitenspelen", las ze. Niks geen goedemorgen of andere chitchat, gewoon meteen duidelijk wat ze te doen stond. Het begon met de kleding: blouse, rok boven de knie, riem, absoluut geen ondergoed. Deze app werd gevolgd door een derde: alle ondergoed of lingerie die Beatrijs had, moest in een zak verzameld worden. Alles. Alle slipjes, bh's, kousen, alles! Ze moest daarbij ook verzamelen wat nu in het halletje klaarlag. Beatrijs keek even raar op. Wat lag er dan in het halletje? En ze liep haar slaapkamer uit. Op hetzelfde moment dat ze zag dat Tamara’s kamerdeur al open was, vond ze het stapeltje in de hal. Blijkbaar had Tamara ook alle ondergoed al verzameld en daar voor Beatrijs klaargelegd. Beatrijs riep haar naam, keek in haar kamer, maar ze was al weg. Dat moest de voordeur geweest zijn waar ze wakker van werd. Ze keek opnieuw op haar telefoon. Brams laatste berichtje was een opdracht om naar een dorpje zo’n 20km van waar Beatrijs woonde te rijden, gekleed als opgedragen, en met de zak met verzameld ondergoed. “Lifters meenemen is verboden”, stond er mysterieus met een smiley onder. Beatrijs keek even naar het scherm. Wat moest ze daar nu mee. Waarom moest ze naar dat dorp? En waar in dat dorp? Uiteindelijk typte ze juist die twee vragen in op de app. Ze kreeg meteen antwoord: “Slaapkop. Aankleden, ondergoed verzamelen en rijden! Marktplein, stand 65 is van jou. Je hebt nog drie kwartier". Beatrijs keek op de klok. 9h15. Blijkbaar moest ze er om 10 uur zijn. Nog steeds naakt begon ze te rennen.

Geen tijd om te douchen. Snel borstelde  ze haar haar tot het enigszins fatsoenlijk zat. Ze greep een cracker en al etend pakte ze uit haar kledingkast een wijde witte blouse.  Onwennig knoopte ze die dicht, de stof over haar borsten schurend die normaal gesproken onder een bh bedekt waren. Het voelde meteen spannend en Beatrijs werd opgewonden door haar tepels die stijf werden onder de  zachte stof. Ze koos een rok van een mantelpak, omdat al haar rokken behalve deze tot onder haar knieën zouden vallen, wat Bram verboden had. Ze pakte tenslotte de vereiste riem, een brede riem die eigenlijk bij een jurk hoorde, maar nu om haar heupen werd gegespt, waarover haar blouse kon bollen. Ze droeg geen slipje. Ze voelde zich naakt, maar besefte ook dat niemand dat zou kunnen zien. Geen tijd te verliezen. Ze pakte een weekendtas en schepte de twee laden uit haar kledingkast voor haar ondergoed leeg. Alle broekjes en bh’s vooraan die ze gewoon was te dragen, maar ook het bijzondere kanten setje lingerie dat ze eigenlijk nooit meer droeg. Even keek ze nog of er meer was, maar in de weekendtas lag nu haar complete verzameling ondergoed.  Ze liep naar de gang en pakte nu het bergje van Tamara op. Meisjesbroekjes, haar eerste bh-tjes, een paar stringetjes waarvan Beatrijs niet eens wist dat Tamara die had. Ook Tamara had haar complete verzameling ondergoed afgegeven. Beatrijs sloot de tas, pakte haar handtasje, autosleutels en telefoon en vertrok naar het dorpje dat Bram had opgegeven. Zondag was daar altijd markt,  en blijkbaar moest ze iets doen bij stand 65. 

In gedachten verzonken reed Beatrijs de wijk uit. Het was een warme dag en de airco blies koude lucht waardoor haar tepels weer hard werden. Toen ze dat voelde keek ze naar beneden en zag de puntjes priemen in haar witte blouse. Het bracht haar van stuk waardoor ze bijna het paaltje van de hoek van haar wijk raakte. “concentreren, B., concentreren nu. Geen ongelukken maken nu”. Beatrijs sloeg rechtsaf, de oprit naar de rijksweg op, en kreeg opnieuw een schrik van haar leven. Daar stond Tamara, in het ultrakorte jurkje waar ze zelf bij was toen haar meisje het kocht, waar ze zelf niet zo voor was, maar waar ze toch toestemming voor gaf, waar Tamara zo blij mee was. Haar lange bruine benen staken eronder uit, naakt. Meteen dacht Beatrijs aan het ondergoed. Ook Tamara was naakt onder haar jurkje, bedacht ze zich. Oh god, wat doet ze daar. Ze remde, maar dacht meteen ook aan die mysterieuze zin van Bram: “geen lifters". Ze schakelde door en zag haar meisje kleiner worden in de achteruitkijkspiegel. Heel even dacht ze dat net voor ze de rijksweg opdraaide, ze in de spiegel een donkere BMW zag stoppen op de oprit. Diezelfde BMW haalde haar later met grote snelheid in. Twee mannen of een stel zaten voorin, en Tamara keek even door de achterruit vanaf de achterbank waar ze naast een derde persoon zat. De BMW verdween snel uit zicht.

Beatrijs parkeerde de auto vlakbij de markt en met haar weekendtas om de schouder liep ze naar de standjes in opbouw. De zondagsmarkt stelde particulieren en boeren in staat eigen producten en spullen te verkopen. Het assortiment liep van bloemkolen tot puzzels. Het standje met nummer 65 was klein, en zat tussen een norse stripboekenverkoper en een jongedame die haar eigen fluorescerende schilderijtjes net uitstalde. Beatrijs zette de tas op het lege blad. Bram had een nieuw bericht gestuurd.

“Alles verkopen, alleen de lege tas mag straks mee naar huis”. Beatrijs realiseerde zich nu pas dat ze hier op de markt, ten overstaan van de gehele lokale bevolking, haar ondergoed en dat van Tamara tentoon moest spreiden en moest verkopen. Beschaamd met een rood hoofd ritste ze de tas open en etaleerde haar ondergoed op het marktkraampje. Beatrijs probeerde zich groot te houden. Ze zag de blikken in de ogen van de vroege voorbijgangers, de verbaasde en verlekkerde blikken van de mannen en de haatspuwende blikken van hun echtgenotes. Ze zag hoe de handen van sommigen door haar ondergoed rommelden. Iedere keer weer de vraag: “welke maat, mevrouw “ en dan noemde Beatrijs weer haar 85DD, waarna de vrager meteen met zijn of haar ogen afdwaalde naar Beatrijs' boezem. “zozo", hoorde ze de voorbijgangers denken. “en deze?”. Ze zag vooral de mannen kwijlen als ze de 32aa cupmaat van  Tamara noemde. Tot haar eigen verbazing vloog nagenoeg alles binnen een uur weg, met name aangekocht door alleenstaande mannen, die hun trofeeën meteen onder de jas wegmoffelden. De meeste terughoudendheid had Beatrijs nog bij de oudere man die de meisjesbroekjes van Tamara allemaal opkocht, maar die niet geweigerd kon worden omdat hij meer dan de gevraagde prijs neerlegde voor de katoenen broekjes met vrolijke gekleurde stripfiguurtjes. Toen er nog enkel een grote onderbroek en saaie crèmekleurige bh van Beatrijs lag, besloot ze haar korte avontuur als marktkoopvrouw voor gezien te houden. Ze liet de twee items liggen en vertrok met haar weekendtas, zonder ondergoed, maar met een verrassende hoeveelheid cash. 

Net toen ze de tas in haar auto had gegooid ontving ze het volgende bericht van Bram. “versiering verdiend. Kerkstraat 33”. Het bericht werd gevolgd door een foto. Beatrijs sloeg een hand voor haar mond. De foto toonde een halsband en hondenriem.  Er kwam een tweede foto, waarop de halsband zonder riem om de hals van een persoon zat. “Winkel pas verlaten MET versiering", was de slotzin. Beatrijs liep gehoorzaam, maar met malende gedachten, weer de stad in. Ze vond de kerkstraat en de winkel daar was een dierenspeciaalzaak. Even liep ze er twijfelend langs het kanarievoer en de goudvisscheppen,  tot een dame haar aansprak. Toen Beatrijs zich omdraaide keek de vrouw meteen naar de bungelende borsten van Beatrijs die blijkbaar opvielen bij plotselinge bewegingen. Beatrijs vroeg neutraal naar hondenriemen en banden, in die volgorde,  om de dame het gevoel te geven een normale aanschaf te doen. De dame vroeg meteen naar het ras, groot, klein, lederen band, zachte stof. Beatrijs twijfelde bij elke vraag. De dame liet enkele voorbeelden zien. Deze is voor de grotere honden, deze voor de kleinere. Beatrijs negeerde meteen de kleinere die niet om een pols leken te kunnen. De dame wist inmiddels beter. Een grotere maar doen dan? Past altijd voor de wat smallere halsjes door de schuifband, maar zou ook om een mensenhals passen, zei ze plotseling. Beatrijs stamelde,  werd rood. Deze heeft een zachte voering, vervolgde de vrouw, tegen striemen. Ze keek Beatrijs aan. En een goede stevige ijzeren ring, om duidelijk te maken wie de leiding heeft. De vrouw leek precies te weten met welk doel Beatrijs deze zondag in haar winkel stond.  49.99, zei ze. Beatrijs overhandigde haar het briefje van 50.

Laat me je helpen, zei ze, en legde de halsband om Beatrijs’ nek. “Klik". Even trok ze aan de ring alsof ze de stevigheid wilde testen, waardoor Beatrijs meegetrokken werd.  Geniet ervan, zei de dame op zakelijke toon, terwijl ze de bijbehorende riem in Beatrijs handen duwde en haar de straat op duwde. De app zoemde. Bram: “selfie". En Beatrijs stuurde haar eerste selfie, geforceerd lachend, in de winkelstraat, zonder ondergoed, met stijve tepels, met een halsband met ring om. “smile!!”