Denise kwam als junior bij het bedrijf en werkte hard om te laten zien wat ze allemaal kon. Ze sloot zich makkelijk aan bij de rest van het team en genoot van de warmte van de groep, die ze vaak ‘s-ochtends vroeg al trof als een grote groep medewerkers dezelfde lange busrit van het station naar de fabriek maakte. Maar Denise had ambities en ondanks het feit dat ze pas twintiger was in een team met een gemiddelde leeftijd boven de 40, kreeg ze al snel van de directie een aanbod een leidinggevende functie van een gepensioneerde over te nemen. Nietsvermoedend van de sociale gevolgen, en verheugd door het vertrouwen van de directie, nam ze dit aanbod graag aan, niet wetende dat ze hiermee de eerste stap naar haar ondergang zette. De sfeer in het team tegenover haar werd anders. Er waren langerdienenden die volgens sommigen eerder die positie hadden verdiend. Men werd wantrouwend tegenover haar, maar dat weerhield haar niet haar eigen kansen te volgen en de relatie met haar vroegere groep nu professioneler te maken. De busrit van station naar fabriek was aan haar al niet meer besteed nu ze met haar eigen leaseauto kon rijden. En ook dat vergrootte de afstand tussen haar en voormalige medereizigers. Maar toch zou ze nog een keer de rit gaan maken, haar laatste. Het ongemak begon die ochtend al op weg naar haar werk en de onderhoudsmonteur die op het fabrieksterrein haar auto nakeek velde het definitieve oordeel van een mankement waardoor verder rijden niet meer verantwoord was. Reparatie was op korte termijn niet haalbaar. Of ze misschien openbaar vervoer mogelijkheden had voor de terugreis? Denise twijfelde, maar zag geen kwaad in nog maar een keer dat busritje dat ze vroeger zo vaak reed.

In de volle avondbus herkende ze enkele reisgenoten van vroeger. Ze knikte, maar de ontvangst was verre van hartelijk. Niemand gunde haar een plaatsje op een lege stoel met de smoes dat deze al bezet zou zijn, maar toen de bus wegreed waren de plekken nog steeds leeg en stond ze leunend tegen een paar terwijl ze haar evenwicht probeerde te bewaren. Ze voelde hoe de bus naar haar keek. Ze voelde de ogen, ze proefde de wraakgevoelens. Denise was zoals gezegd jonger dan de rest. Een jonge vrouw die zich aan de ene kant kleedde zoals haar functie het voorschreef, zoals haar gereformeerde opvoeding het ook bepaald had, dat wil zeggen een hooggesloten coltrui, een rok tot over de knieën. Zoals de kerk en een directie een vrouw zou voorschrijven. Maar Denise was ook gegroeid in haar zelfvertrouwen. Ze woonde niet meer thuis, had enigszins afstand genomen van de kerk en accentueerde steeds meer haar vrouwelijke rondingen. Haar hooggesloten trui was een zeer strakke, die haar borsten sterk aftekenden. Ze zorgde ervoor dat haar bh haar c cup parmantig vooruit duwde in de strakke trui. En de keurige rok tot over haar knieën was wel een glanzende strakke lederen rok die nauw om haar heupen viel. Ze was niet dik, niet vol, maar wel rond en liet dat duidelijk zien. En nu in de bus merkte ze opeens zeer duidelijk dat men haar zo nu ook bekeek. 

Ze was niet de enige die stond in de bus. Er waren er meer die het paaltje opzochten waar Denise zich ook aan vasthield. Een kluitje stond daar dicht bijeen, en het was op een bepaald moment dat Denise voelde dat men niet zomaar tegen elkaar aanbotste, dat ze het idee kreeg dat het kluitje de botsingen opzocht.  Ze voelde eerst andere heupen, maar ook later handen die tegen haar heupen duwden, over haar billen gleden. Mensen leken steeds dichter bij haar te komen staan, alsof men van de zitplaatsen met opzet opstond om de kring rond haar voller en drukker te maken. En het waren niet alleen mannen, veel wel, maar ook enkele collegavrouwen stonden nu zo dicht op haar dat hun borsten tegen die van Denise schoven, hun hoofden in haar hals soms gleden, en als ze dan met hun mond dicht bij Denise's oren waren hoorde zij gefluister: “slet, bitch, hoer". Alles leek iedereen te versterken in hun gedrag. Denise voelde nu duidelijk handen over haar lichaam, men kneep in haar billen, in haar zij, en handen gleden van voor en van achter over haar borsten. Ze begon te protesteren, te duwen, te worstelen zelf, maar de groep liet geen ruimte, liet geen protest toe. Een vrouw recht voor haar bitste haar toe haar bek te houden, en legde een hand op haar mond. Met haar andere hand trok zij haar truitje uit de rok omhoog. Heel even leek Denise deze weer naar beneden te kunnen trekken, maar het voorbeeld was gegeven, de aanval was geopend. Andere handen grepen nu de onderkant van haar truitje en Denise kon niet weerstaan hoe deze allemaal tegelijk het truitje in een ruk omhoog over haar hoofd trokken, en verder nog, halverwege haar armen, en daar werd gebruikt om haar armen achter haar rug op ellebooghoogte aan elkaar vast te binden.

Ze stond nu in haar rode pushup bh, met haar armen gebonden op haar rug. Nog meer handen belastten haar nu. De rits van haar rok werd geopend en nadat het knoopje voor hardhandig werd losgetrokken, schoof men de lederen rok van haar heupen, onderweg het slipje half meesleurend. Ze spartelde met haar benen, ze schopte enkele belagers maar dat had alleen het gevolg dat men, nadat men de rok onder haar benen had uitgetrokken, vervolgens haar benen spreidde en met riemen vastzette aan de ijzeren frames van de stoelen in de bus. Met dezelfde riemen bond men haar op de rug vastgebonden armen ook aan een hanglus aan het plafond. Daar stond ze nu, benen gespreid, gebonden, voorovergebogen en met haar armen bungelend aan het plafond. Ze had geen kans op verweer meer. Geen kans de grijpende handen te weerstaan die haar broekje op haar knieën trokken, die haar bh losmaakten, die haar grepen, haar knepen, haar voelden. Men kneep in haar naar beneden gevallen hangende borsten, men trok aan haar tepels, men schoof handen tussen haar dijen, tussen haar lippen ook. Iedereen vergreep zich aan haar.  Denise kon het enkel ondergaan, voorovergebogen hing zij met haar handen op haar rug, op buikhoogte van haar molesters. Het was daar dat zij langzaam de naakte onderlijven van de mannen zag verschijnen. Geopende broeken, met ontblote geslachtsdelen, van halfzachte piemels tot al harde vooruitgestoken palen. Ze voelde de pikken tegen haar heupen schuiven. Ze voelde de eikels tegen haar billen, ze voelde de mannen hun greep op haar heupen zetten. Tegelijkertijd zag ze de pikken voor haar gezicht, tegen haar wangen slaan, tegen haar neus duwen, tegen haar gesloten mond, afkerig als ze was van het vlees. Maar men hield vol, bezweerden de vreselijkste straffen als ze zou wagen te bijten, en hielden haar neus dicht om haar mond open te forceren, waarna ze hun pikken in haar mond schoven, en haar lange blonde haren vasthielden als teugels om haar hoofd in het ritme van hun neukbewegingen te houden. 

Denise onderging de penetratie, kon niet anders en stopte uiteindelijk met tellen hoeveel pikken ze in haar had voelen klaarkomen, hoeveel ladingen sperma ze in haar keel, in haar gezicht, op haar rug en in haar haren voelde kwakken. Vermoeid, zwetend, tranend, en met doorlopen make up stopte het opeens. Men was klaar, klaar met haar. Voldaan, de mannen die hun sperma geloosd hadden, de vrouwen hun woede. De buschauffeur van het bedrijf stopte niet zoals gewoonlijk bij het treinstation, maar gaf de mensen de gelegenheid anoniem en discreet op een rustige plek uit te stappen.  Toen hij terugkeerde riep Denise hem toe, politie, politie klootzak, waarom bel je niet de politie? Maak me los!  De chauffeur maakte geen aanstalten, sloot de deuren van de bus en reed verder, de avondschemering in. De hele rit tot de parkeerplaats op het industrieterrein tierde Denise, nog steeds gebonden aan de stoelen en het plafond. Daar stopte de chauffeur, midden tussen de internationale vrachtwagens die daar hun verplichte nachtelijke stop maakten. De chauffeur opende de deuren van de bus, doofde alle lichten behalve een klein lampje recht boven Denise, en stapte uit. Bij de achterdeur wenste hij Denise nog een fijne nacht. 

Misschien dat je beter ligt in deze groep, lachte hij fijntjes naar haar terwijl hij wees naar de schaduwen die vanuit de trucks afdaalden en naar het licht kwamen.