Het feest van het heilig vormsel liep ten einde. De eerste familieleden waren alweer vertrokken, enthousiast en dankbaar uitgewuifd door Beatrijs. Dankbaar voor hun aanwezigheid, maar zeker ook voor hun gulle cadeaus. Beatrijs sprong dansend door de kamers, hielp haar moeder waar ze kon. Ze was een grote meid nu. Ze verzamelde de gebaksbordjes en kopjes en stalde die op het aanrecht. Daar trof ze tante Sophie, die de grote trots van Beatrijs bewonderde: de grote Vormselkaars die elke deelnemer ook dit jaar weer van de pastoor had gekregen, weliswaar ruim betaald door haar ouders, maar niet minder feestelijk. Beatrijs vroeg of tante die ook mooi vond, en of ze er vroeger zelf ook een gekregen had. Uiteraard, antwoordde tante Sophie. Iedereen kreeg die. Een traditie die al jaren terugging. Ze vertelde hoe mooi ze de hare had gevonden toen ze die jaren geleden had gekregen. Hoeveel geluk die haar gebracht had, hoeveel plezier ook. Beatrijs keek naar haar wegdromen tante. Plezier? Vroeg ze, hoezo? Tante Sophie glimlachte. Niks lieverd, ik was even afgeleid. Ze wilde de kaars aan Beatrijs geven, maar ze was echt nog even in gedachten ergens anders toen ze de kaars te vroeg losliet en die via de graaiende vingertoppen van Beatrijs op de grond viel.

Met een doffe knal landde de kaars gelukkig precies op de zijkant en brak niet. Zowel Beatrijs als tante Sophie doken omlaag. Beatrijs op haar knieën, haar tante met keurig opzij gehurkte benen. Sophie had de kaars als eerste weer vast, maar ook Beatrijs' handen grepen het andere uiteinde. Zo keken ze elkaar achter het grote keukenblok verborgen voor de woonkamer even aan. Sophie liet niet los, Beatrijs trok zachtjes. Sophie liet haar handen even meegaan, maar hield haar grip. Zachtjes, fluisterde ze. Beatrijs stopte met om de kaars knijpen, maar hield wel vast. Tante Sophie trok haar hand nu weer langzaam terug. De kaars gleed nu door Beatrijs' hand. Tussen haar vingers die wel de kaars omsloten, maar geen druk meer uitoefenden.  Tante Sophie duwde nu weer vooruit en opnieuw schuurde de kaars langs Beatrijs' handpalm. En weer terug, en opnieuw vooruit. Zo herhaalde de beweging zich enkele keren tot tante Sophie aan Beatrijs vroeg of zij nu zo verder wilde gaan. Beatrijs verstevigde de grip om de kaars op het moment dat tante Sophie die juist verslapte. Nu was het Beatrijs die even vooruit duwde en de kaars tussen de vingers van haar tante liet glijden. En net als haar tante trok ze ook weer terug, en duwde weer vooruit, en trok weer terug. 

Goed zo lieverd, zei tante Sophie. Nu doorgaan, steeds hetzelfde, steeds op en neer. En terwijl ze dat zei, draaide ze haar naar een zijde gehurkte benen. En in plaats van dat haar beide knieën aan een zijde van Beatrijs stonden, hurkte ze nu met beide benen gespreid om Beatrijs heen. Daarbij gleed haar jurk van haar dijen op haar heupen, waarbij Beatrijs een volle blik op het naakte kruis van tante Sophie kon werpen. Nu doorgaan,  herhaalde tante Sophie haar eerdere vraag, en ze liet Beatrijs de kaars op en neer schuiven over haar handpalm tussen haar vingers. Tegelijkertijd echter bracht ze haar hand omlaag naar haar kruis. De kaars die op en neer in haar hand schoof raakte nu met het uiteinde de onderbuik van tante Sophie, en ging nog lager toen tante de richting stuurde naar haar gezwollen wijd openstaande lippen. Nu doorgaan, vroeg tante Sophie een derde keer. En Beatrijs gehoorzaamde, duwde de kaars nog steeds naar voren in de hand van haar tante,  en trok ook weer terug. Uiteindelijk duwde ze bij de volgende beweging naar voren het uiteinde van de kaars tussen de lippen van de hevig zuchtende tante. Die kneep even de kaars vast met haar handen. Even niet terug, zei ze, maar verder. Beatrijs deed wat gevraagd werd en schoof  de kaars verder naar voren. Nu terug, zei tante Sophie. Oh ja, verzuchtte ze toen de kaars teruggleed.  Niet eruit. Nu weer terug. Beatrijs schoof de kaars weer tussen de lippen van tante Sophie  tot ze de kleverige huid zelf voelde op haar vingers. Nu doorgaan, zei tante weer, en hield zichzelf in balans aan het keukenblok terwijl Beatrijs helemaal op haarzelf de kaars in en uit haar schoof.

Nu doorgaan, 

Nu…

Doorgaan…

Nu

Doooooooooohhhh.