In beeld

Eigenlijk begon het allemaal met de overbuurvrouw Hilde, bedacht Sophie. Zij woonde er al met haar echtgenoot Stefan toen Sophie er samen met Karel kwam. Ze leerden elkaar al snel kennen omdat ze in zoveel gelijk waren. Ze waren allebei echtgenote van een succesvolle zakenman, allebei daardoor vaak alleen thuis, allebei geen noodzaak om te gaan werken, allebei wel zin om iets te doen buiten het grootbrengen van de kinderen. Ze spraken vaak met elkaar af, voor thee, voor een wandeling, voor onthullingen ook. Hilde was zeer direct, veel meer dan Sophie toen. Waar Sophie veel met de mantel der liefde bedekte, zei Hilde waar het op neerkwam eigenlijk in allebei de relaties: de fut was eruit. De kinderen waren geboren en al groot. De liefde beperkte zich tot een enkele verrassing, maar dat was steeds meer een uitzondering. Hilde sprak over de uitjes van haar man, de jonge meiden op zijn werk waarvan zij de foto’s voorbij zag komen op de plekken waar haar man hoopte dat zij niet zou kijken. Sophie luisterde, acteerde verbaasd, maar herkende haar Karel een-op-een in de beschrijving van de overburen. Ook Sophie had op de pc van Karel wel eens een fotoset van ‘de nieuwe stagiaire’ zoals het mapje op de pc heette gevonden. Hij had haar niet eens een naam gegeven. Zij zag de verzameling Instagram en facebookfoto’s die zo op een rijtje geen ander beeld gaven dan een jonge sexy meid die haar lichaam tentoonspreidde. In het milieu van Sophie en Hilde was het inmiddels gewoon dit te verzwijgen, te accepteren en te vergeven. Maar voor Hilde waren de gesprekjes met Sophie een uitlaatklep voor al dat leed. 

Hoever het leed van Hilde ging kwam op die ene zomerse dag tot uitbarsting. Gedurende een paar weken was ze even van de aardbodem verdwenen. Er waren geruchten, de eerste nota bene van haar eigen echtgenoot die een keer zei dat Stefan hem had gezegd dat hij zijn vrouw betrapt had bij het flikflooien. Sophie kreeg de wind van voren alsof ze het zelf was die hem bedrogen had, maar het ging over Hilde die blijkbaar met de tuinman betrapt was. Sophie zocht contact, via appjes, telefoon en zelfs aanbellen op de momenten dat zij wist dat Hilde alleen thuis zou zijn. Het bleef stil, aanvankelijk tenminste. Pas na een paar weken kreeg ze weer een vraag of er tijd was voor een kopje thee. Vergevingsgezind zei Sophie natuurlijk ja. En daar kwam uit een aantal gesprekken pas naar voren wat er allemaal was gebeurd. Hilde vertelde zonder blikken of blozen wat zich had afgespeeld die warme donderdagmiddag. Uiteindelijk was het allemaal bij haar man terechtgekomen via een voorbijganger die die middag langs hun huis had gelopen en het geschreeuw van Hilde had gehoord. In eerste instantie dacht hij aan een overval aan de kreten te horen, maar nog voordat hij het nummer van de politie hand opgezocht viel bij de voorbijganger het kwartje. Dit was geen geschreeuw van een overval, dit was gekerm, gekreun. Dit was een vrouw die genomen werd en zichzelf niet meer kon controleren. Sophie keek Hilde vragend aan toen ze dit vertelde. Ze knipperde niet eens met haar ogen. Die voorbijganger had wat hij hoorde aan haar man verklapt, die vervolgens de beveiligingsbeelden van die middag had opgevraagd bij het beveiligingsbedrijf. Dat was haar tweede fout, zei Hilde, dat het in het verlengde van de achtergevel plaats had gevonden, vol in beeld van de camera daar. Sophie wist natuurlijk al wat er had plaatsgevonden, en had eigenlijk geen behoefte verder te vragen, maar dat was buiten Hilde gerekend, die uitgebreid begon te vertellen hoe heet ze het had die dag, of nee, hoe heet ze was die dag. Hoe ze in haar bikini achter het raam naar buiten stond te kijken en de tuinman daar zag, hoe ze een transparant, dun en kort tuniekje aantrok en naar buiten ging. Hoe ze van dichtbij zijn zweet rook, zijn blote bovenlijf bekeek, zijn sterke armen en hard gezicht zag. Hoe ze ook zag hoe hij naar haar keek, naar haar borsten in de bikini, duidelijk zichtbaar onder het dunne tuniekje. Er was eigenlijk geen voorspel, zei ze, geen verleiding. Hilde vertelde hoe ze domweg op haar knieën viel voor hem. Ze vertelde hoe ze zijn broek omlaag stroopte, hoe de halfzachte of halfharde pik eruit floepte. Mijn god, zei ze alsof ze het weer voor het eerst zag gebeuren. Mijn god, wat was hij groot en dik. Wat een piemel, wat een pik, Vol enthousiasme vertelde Hilde hoe ze hem vastpakte, naar haar mond bracht en als een wilde begon te zuigen, zo gretig, zo banaal, zo vol lust.

Ze wilde zo graag, dat zei ze ook tegen hem. Ze wilde hem zo graag in zich. De tuinman trok haar omhoog en draaide haar wild om over de kruiwagen die hij net gevuld had met dor hout. Hilde lag er met haar buik nu op, benen gespreid en hoofd aan de andere kant uitstekend. Hij trok haar tuniek omhoog die meteen openscheurde en schoof haar bikinibroekje opzij. Hij plantte zijn eikel op haar kletsnatte gleuf en stootte door. Geen enkel probleem. Het gleed naar binnen als een warm mes door de boter. Hilde had net als Sophie al twee kinderen gebaard, en in het verleden veel gebruik gemaakt van dildo’s die in lengte haar echtgenoot deden verbleken. De penetratie was geen probleem, maar de enorme pik van de tuinman bracht haar al snel een niet eerder verkregen gevoel van genot. Dat gevoel was de uiteindelijke reden van een eerste kerm, een tweede kreun en een derde schreeuw van genot geweest die de aandacht van de wandelaar had getrokken. En dat was het beeld dat haar echtgenoot die avond op zijn beveiligingsbeelden terugzag, een kermende echtgenote die een andere man toeschreeuwde haar harder te nemen, zoals hij dat al jaren niet meer had kunnen bieden.  

Sophie was er stil van. Stil van het verhaal, het bedrog, de openheid van Hilde, maar ook het detail waarmee Hilde de tuinman en zijn vrijpartij beschreef. Ze vroeg hoe het nu verder gegaan was. Hilde meldde dat zij even in zelfrestrictie was gedwongen. Op een vragende blik van Sophie antwoordde ze: huisarrest. De tuinman was ontslagen, en inmiddels op aandringen van haar man bij elke andere opdrachtgever zo zwartgemaakt dat hij nergens meer een opdracht kon krijgen waardoor hij moest verhuizen. En jullie? Vroeg Sophie. Scheiden? Hoe kom je erbij, zei Hilde vrolijk. Vergeten en vergeven, schat. Ik heb beterschap beloofd, hij vergeeft, en we hebben een alternatief gevonden. Het gaat eigenlijk de laatste twee weken meteen al beter dan ooit. Hij neemt me uit shoppen, besteedt aandacht aan me, verwent me. En ik verwen hem, op een nieuwe manier. Hilde lachte toen ze zag hoe Sophie in raadsels voor haar zat. Uit shoppen? Als beloning? Vroeg Sophie. En hoezo op een nieuwe manier? Ik leg het je uit lieverd, zei Hilde. Wat valt je op aan mijn nieuwe jurk? Sophie had het al meteen gezien, maar wilde het oordeel eerst voor zich houden. Nu Hilde het echter zo opnieuw vroeg, bekende Sophie dat ze het een gewaagde jurk vond. Vooral de inkijk, en wat ze daar dan in die inkijk zag. Juist, beaamde Hilde niet eens betrapt, maar eerder trots. Spannende jurk he? En ze schoof even de pand van de jurk bij haar borsten iets opzij om een BH te onthullen die bestond uit zachtlederen riemen die de borsten ondersteunden, maar niet bedekten. De riemen sloten om het borstvlees, bonden ze in feite samen, maar de voorzichtige glimp die Hilde toestond onthulde een harde bruine blote tepel die uit een open gat in de riem priemde. Priemde ja, de tepel stond hard vooruit, en ook dat was Sophie al opgevallen maar durfde ze niet eerder te benoemen. Jeetje, zei Sophie, dit trekt toch alleen maar meer aandacht van andere mannen. Hoe is dit nu precies een oplossing in de ogen van je man?

Ze zullen je nog meer begeren, hem nog meer jaloers maken, jullie nog verder uit elkaar drijven. Hier heb je deels gelijk en deels ongelijk, Sophie, lachte Hilde. Ja, men begeert me nog meer. Heerlijk is dat, om als vrouw weer begeerd te voelen. De ogen van een knappe viriele man over je lijf te voelen, hem zien slikken, zijn bobbel zien groeien. Dat deel heb je gelijk in. Maar waar je ongelijk in hebt: het maakt hem niet jaloers, het windt hem op Sophie. Hilde wachtte met opzet om de verwachte verbazing bij Sophie over haar heen te laten komen. Ja, dat klopt, het windt hem op. En hier profiteren we allebei van, zolang we ons aan enkele regels houden. Ik mag mijn gang gaan. Sterker nog, hij stimuleert me mijn gang te gaan door me deze jurk en BH te geven. Ik moet het alleen doen in ons eigen huis, onder de digitale ogen van zijn camera’s. De regel, Sophie, is simpel, ik mag, als het maar in zijn beeld gebeurt. Onder zijn ogen. Hij vertelde me hoe hard hij werd van de camerabeelden van mij en de tuinman. Hij vertelde hoe hij zich had uitgekleed, en de beelden had bekeken terwijl hij zijn paal streelde. Zijn paal die eindelijk weer eens vol en hard stond, en bleef, gedurende de hele tijd van de opgenomen beelden, en hij vertelde hoe hard en veel hij spoot toen ik voorovergebogen op de kruiwagen door hem werd gedekt. Dus vanaf vorige week, toen hij zijn camera’s door het hele huis heeft uitgebreid, mag ik…. mag ik verleiden als ik de lust voel, zolang het maar in beeld gebeurt, zodat hij soms live, of soms ’s avonds de opgeslagen beelden kan nazien. De eerste man, Sophie, was nota bene de man van het beveiligingsbedrijf die de camera’s installeerde. Hij nam me, terwijl hij van de camera’s wist, op het keukenblok. Hij schoof zijn heerlijke paal net als de tuinman vanachter tussen mijn dijen. Hij schuurde heerlijk zijn paal in me, lieverd. Ik kan er niets aan doen, het voelt zo fijn, zo lekker. Die avond riep mijn man me bij zich, en toen ik binnenkwam zat hij naakt onder de gordel achter zijn bureau en wees me op de beelden waarin die middag nog eens haarscherp voorbijkwam. Hij wees naar het scherm en vroeg of ik het fijn vond. Ik keek naar mezelf, en beaamde dat volmondig. Ik vroeg of hij het nu ook fijn vond om te zien en ik legde een hand om zijn stijve piemeltje die bij de eerste aanraking meteen sperma begon te vloeien. Ooooooooh jaaaaaaaaaaaa, kreunde hij.