Beatrijs' bellen

Beatrijs was verbaasd over wat ze allemaal over zich had laten komen met de bakkerszoon. Waarom? Waarom werd ze een eenvoudige prooi? Waarom was ze zo meegaand die dag? De rationele argumenten sloegen nergens op. Getrouwd, gezin, vijftigplus en dan je laten behandelen als een onervaren gebruiksbimbo. Ja, bimbo noemde ze zichzelf. Waarom? Normaal gesproken hield haar fatsoen haar altijd binnen de lijnen. Wat was er deze keer dan sterker dan fatsoen? Ze realiseerde zich dat ze genot voelde toen de jongen haar penetreerde. Sterker nog, ze voelde al eerder genot. Ze wilde dat hij haar nam. Waar kwam dat vandaan? Die vragen spookten door haar hoofd de avond en nacht na de boekeninventarisatie. Het antwoord bleef niet lang uit. Haar huidaandoening bleef aan en de irritatie op haar schouders daarmee ook. Dat deed haar besluiten de volgende dag, een rustige zondag, opnieuw haar BH achterwege te laten om de huid kans op genezing te geven. Ze stond voor de spiegel in alleen een slip en bekeek zichzelf nadat ze haar BH eerst aan, en daarna weer uitgedaan had. Ze keek naar haar ronde lijf, hangend vlees bij buik, benen en heupen, borsten zwaar en geaderd voor haar hangend. Ze tilde ze op, kneep er zachtjes in en liet ze vervolgens langzaam zakken. Ze bewoog haar handen erover en bedekte haar tepels. Met een soort kiekeboe liet ze haar puntjes tussen de vingers steken. Ze kneep wijs- en middelvinger samen en voelde haar puntjes hard worden. Ze schrok van haar reactie. Snel liet ze een hand naar beneden glijden in haar broekje. Ze was nat. Als uit een droom schrok ze wakker. Ze pakte haar jurk en sloeg die over haar hoofd. De zware dikke stof bedekte haar lijf tot haar enkels. Ze draaide weer naar de spiegel terwijl ze de knoopjes vanaf haar navel omhoog tot haar hals dichtknoopte. Daarna streek ze de jurk plat, van haar hals omlaag, over haar hangende borsten naar haar buik. En dezelfde weg weer terug, en weer omlaag, steeds kortere afstanden rond haar borsten. Ze bleef even stil op de plek waar onder het stof haar tepels nu tegen de jurk priemden. Ze voelde dat ze hard waren, en ze voelde de stof weer als door een beweging haar borsten tegen de jurk schuurden. Ze zocht de beweging op, bukte, waardoor haar borsten tegen de stof hingen. Stond weer recht, waardoor haar tepels een lijn in haar jurk trokken tegen de binnenkant. Ze voelde nog eens, ze kneep precies op de plek waar haar tepels priemden. En ze voelde zich ….. geil.

Nog een keer stroopte ze haar jurk omhoog en gleed een hand in haar broekje. Kletsnat. Ze sloeg haar jurk neer en verliet snel de slaapkamer en sloot  aan bij haar gezin op weg naar de ochtendmis. Ze had de zwaarste jurk gekozen om haar bewegingen onder de jurk zoveel mogelijk in de kerk weg te moffelen. Dat lukte redelijk. Slechts een enkeling wierp een bedenkelijke blik die zij kon pareren met het excuus van de huidaandoening en een stabiele tred waardoor haar borsten minder bungelden. Wat zij echter niet kon pareren waren haar gedachten tijdens de mis. Doodstil als ze zat bedacht ze toch op een bepaald moment haar situatie, waarop prompt haar tepels hard werden. Als een reactie, een automatisme vertaalden de gedachten aan haar BH’loze borsten zich naar harde puntjes. Ze voelde ze schuren, duwen, priemen. Ze voelde zich rood worden en hoopte dat niemand haar op de houten bank nu kon zien, hoe ze opeens haar benen samenvoegde, dijen tegen elkaar, een soort hopeloze zoektocht naar het toebrengen van een druk op die plek waar haar dijen samenkwamen. Ze voelde haar eigen vochtigheid. Ze draaide een beetje, zette haar handtasje kuis voor zich in haar schoot en duwde daar vervolgens onkuis op zodat haarkruis maar die gewenste druk kreeg. Haar tepels schuurden, en stuurden daarmee het genot wat haar die nieuwjaarsdag zo deed verlangen naar de penetratie van de bakkerszoon. De gehele mis wreef ze, zweette ze en genoot ze van haar eigen tasje, haar eigen jurk, haar eigen lijf, haar eigen uiers. 

Die openbaring gedurende de zondagsmis herhaalde zich de volgende dagen. De irritatie was feitelijk allang verdwenen, alleen niet in de mededelingen van Beatrijs naar haar man en wie dan ook die ze die dagen ontmoette. Met een diepe frons accepteerden ze haar lichamelijk ongemak, en daarmee ook haar voorkomen met haar bungelende grote borsten. Ook de bakkerszoon zag haar beleefd op haar beurt wachten in de bakkerij. Juist daar had Beatrijs frivool enkele knoopjes van haar jurk opengelaten, ter ere van…in de hoop op…. En de jonge jongen had zeker snel bemerkt hoe zij zich aan hem presenteerde, vooroverbukte bij de vitrine, bewoog en daarmee liet schudden wat hij enige dagen daarvoor in de handen had gekneed. Hij glimlachte. Hij wist wat hij veroorzaakt had. Hij wist dat ze beschikbaar was, voor hem. Ze was loops, tochtig. Ze was er voor hem, ter vermaak. En voor vermaak was hij altijd wel in. Beatrijs’ telefoonnummer was snel gevangen. Hij vroeg haar gewoon in de winkel welk nummer hij moest bellen om zijn bezorging aan te kondigen. Beatrijs noemde de 10 cijfers terwijl ze heel goed wist dat de bezorging slechts een excuus was. De eerste berichten waren nog zakelijk, maar al na enkele minuten wist de bakkerszoon Beatrijs terug te laten trekken in het toilet thuis waarna hij een selfie eiste van haar borsten. Zo noemde hij ze tenminste nog in de eerste appjes.

Daarna gebruikte hij enkel uiers in zijn communicatie. De appjes werden snel directer, aanmatigender, dominanter. Vragen over foto’s moesten binnen enkele minuten beantwoord worden, waar beatrijs zich ook bevond. Dat leidde ertoe dat onderweg vaker een pashokje in een winkel, of toilet in een publieke ruimte bezocht werd om snel haar borsten, haar uiers te ontbloten, een foto te nemen en verder te gaan. En het beperkte zich niet tot enkel de borsten. Ze moest haar rok omhoogliften, broekje omlaag, benen wijd, bukken, billen open, spleetje open. Beatrijs gehoorzaamde, de bakkerszoon genoot. Ook maakte de jongen afspraken op stille plekken. Steegjes, bosgebieden, en ook de kerk. Een tijdstip en locatie waren voldoende voor beatrijs haar weg te zoeken en op tijd aanwezig te zijn. Aanwezig te zijn om genomen te worden. In het steegje werd ze omgedraaid en met haar handen tegen de muur bukte ze en voelde de jongen haar jurk omhoogstropen waarna hij haar vanachter nam. In het bos, bij mooi weer knielde ze op het mos. In de kerk hing ze in de toiletruimtes boven de wasbak. De jongen eiste, beatrijs volgde en de jongen nam. Na een van deze afspraken in het bos maakte de jongen een nieuwe afspraak terwijl Beatrijs zich net gefatsoeneerd had. “Broekje uit”, commandeerde hij. Beatrijs keek hem aan en gehoorzaamde. Ze stroopte haar jurk weer omhoog en haar broekje vervolgens af. De jongen stak zijn hand uit en nam het broekje aan. “Vanaf nu nooit meer een broekje”, zei hij terwijl hij het stukje stof in een boom hing. Beatrijs knikte en droeg vanaf toen gedienstig nooit meer een broekje. De bakkerszoon liet niet na dat aanvankelijk uitgebreid te controleren door foto’s van haar naakte kruis te eisen op elke onmogelijke plek, maar ging vervolgens steeds meer van dat gegeven uit. Terecht. Beatrijs gehoorzaamde. De jongen hoefde nu slechts haar jurk omhoog te gooien en kreeg daarmee toegang tot een onbedekt spleetje.  

Op een dag werd een pakketje bij Beatrijs thuisbezorgd, gelukkig op haar naam zodat haar gezin dit niet opende. Met een voorgevoel nam Beatrijs het mee naar haar slaapkamer en pakte het uit. Ze opende de grote doos voor een kleiner doosje waarin ingepakt twee kleine identieke metalen voorwerpen zaten. Sieraden, zag beatrijs meteen. En niet de gebruikelijke, zag ze ook meteen toen ze de beschrijving las. De volgende dag opende Beatrijs de deur naar de bakkerswinkel. Het was rustig. De bakker handelde net de bestelling van een klant af en riep naar beatrijs dat hij zo bij haar zou zijn. De bakkerszoon stond in de deuropening achter de vitrine. Hij keek naar Beatrijs die zijn blik aanvankelijk probeerde te vermijden. Ze hoopte tevergeefs dat het wegkijken kon verhoeden wat al de gehele dag bij haar optrad. Sinds ze op aangeven van de bakkerszoon vanochtend de sieraden aangebracht had. De jongen keek naar haar, naar haar rode gezicht, en vervolgens naar haar dunne zomerjurk waar ter hoogte van haar borsten nu niet alleen de welvingen zichtbaar waren, en ook niet een toevallig puntje van een tepel, maar waar de metalen klemmen nu een staafje afdrukten in de dunne stof. Tussen de borsten hing een kettinkje. Elke aanschouwer zou hier zijn vraagtekens plaatsen. Een kettinkje op de keel, of soms desnoods tussen de aanzet van de borsten is niet ongebruikelijk. Maar een kettinkje zonder ronding om de hals riep toch verwondering op. Dat overkwam Beatrijs die ochtend zelf al, toen ze naakt voor de spiegel de staafjes op haar tepels klemde en vervolgens bij het dichtknopen van haar blouse net stopte zodat het kettinkje tussen de twee staafjes nog zichtbaar was. Die ochtend sloeg ze daar  meteen een shawl omheen, maar ze begreep dat de bakkerszoon dat niet zou accepteren in de winkel. Daarbij kwam nog een onverwachte eigenschap van het sieraad aan het licht. In de ketting waren hele kleine belletjes verwerkt wat bij elke beweging een uiterst zacht rinkeltje weerluidde. Beatrijs had vanochtend niet eens in de gaten waar dat vandaan kwam, maar toen ze het eenmaal wist was het onuitstaanbaar luid. Ze was geketend met een belletje nu. Elke beweging gaf geluid, en de aandacht daarvoor verschoof haar gedachten naar haar klemmetjes, waardoor hun zachte pijnscheutjes door haar tepels diezelfde tepels meteen verhardden, waardoor vervolgens Beatrijs haar dijen nat voelde worden. Bewegen = geil worden. Een onontkoombaar dilemma. Bewegen = verlangen naar de bakkerszoon. Bewegen = begeerte. En nu stond ze daar in de winkel en keek op naar de jongen, terwijl de bakker haar naar voren riep en vroeg wat hij voor haar kon betekenen.  

Beatrijs’ belletjes rinkelden. 

2295 keer gelezen

Score: 9
(van aantal stemmen: 6)

Je moet eerst inloggen om te kunnen stemmen.

Terug naar het overzicht