Veranderingscursus 1

De veranderingen in de wereld hadden ook hun effect op de kleine gemeenschap waarin Beatrijs woonde. MeToo en grensoverschrijdend gedrag waren plots thema’s die zelfs in de kerk genoemd werden. Er waren mannen die lacherig deden, stoer deden, maar toch waren het wel thema’s. Thema’s die ook de ondernemers in de mens tot verbeelding spraken. En nu was het nota bene de bakkerszoon John die een coachingsbureau opzette voor het dorp. Coaching was een ruim begrip. Men kon er terecht voor resocialisatie na een gevangenisstraf, voor relatieperikelen, voor schoolkeuze. Voor alles had John een mannetje of een vrouwtje. Waar hij ze vandaan haalde wist niemand. En John zelf een relatiesessie laten leiden was zelfs voor de grootste goedgelovige een ondenkbare mogelijkheid. Beatrijs en Ruud schreven zich ook in: “weg met de polarisatie in een relatie”. Wat het betekende wisten ze allebei niet. De coach was een gerenommeerde wetenschapster. Het ging over het identificeren en uitbannen van typische vrouwelijke en mannelijke aspecten van een relatie. Na een aantal sessies is er overeenstemming over een succesvolle invulling van de relatie, was de slotzin. Ietwat zenuwachtig stonden Beatrijs en Ruud in een kleine zaal in een dorp verderop (vanwege de anonimiteit, schreef de coach). Er stonden nog twee echtparen uit andere plaatsen. De coach had ervoor gezorgd geen bekenden in een groep te laten samenkomen. De vrouwen schuifelden zenuwachtig op een harde keukenstoel in het verdonkerde zaaltje. De mannen lagen al een beetje verveeld onderuit op hun stoelen naast hun echtgenotes.  

Denise kwam zelfverzekerd op haar hoge hakken, gekleed in strakke kokerrok en smetteloze witte blouse naar binnen. Ze verwelkomde de deelnemers, waarbij de mannen opeens rechtop zaten en vol interesse waren. Denise liet het onberoerd en ze draaide zich om naar een groot beeldscherm op de muur tegenover hen. Haar lange blonde haren wapperden over haar schouder. De mannen zuchtten. “Laten we meteen beginnen”, zei ze. “Ik toon een introductiefilmpje. Ik wil zometeen van jullie horen wat het met jullie doet. Nieuwsgierig keken de paren elkaar even aan, en draaiden weer naar het scherm toen het licht uitging. De film maakte een verpletterende indruk. Een vrouw, in een bus. Om haar heen allemaal mannen. Aanvankelijk de saaiheid van een forens. Dan snelle shots. Handen die haar betasten, ze schrikt. Ze wordt overrompeld. Een jurk wordt letterlijk opengescheurd, ondergoed hardhandig weggetrokken, vlees wordt geknepen. Schreeuwen worden gesmoord met klappen, tranen, overweldiging. Vingers voelen over haar lijf, in haar geslachtsdeel. Piemels worden palen, worden pikken, zoeken een gat. Haar mond door haar voorover te trekken, haar spleet door haar te neuken. De ene, tot zijn zaadlozing, na de andere tot ook hij spuit, na de volgende die ongeduldig al zijn naakte pik aftrekt om meteen hard toe te kunnen stoten. Acht, negen, tien mannen. Tellen lukt niet meer. Het beeld vult met zaad op het beschaamde naakte lijf van de vrouw. 

Dan springt het licht aan. De vrouwen zitten verschrikt met hun handen voor hun mond. De mannen kijken elkaar vragend aan. Denise staat achter de groep. Niemand heeft haar daar naartoe horen lopen door het geschreeuw van de vrouw op het scherm. Als ze spreekt kijkt iedereen verschrikt naar achter. “Wat deed dit met jullie?” vraagt ze alsof ze allang het antwoord wist. “Vreselijk”, mompelt de vrouw naast Beatrijs. “Heel erg”, zegt haar man haar na. “Bullshit”, onderbreekt Denise de groep. Ze loopt voor de groep langs en knijpt in het voorbijgaan volkomen onverwacht in het kruis van de mannen. “Stijve”, roept ze bij de eerste. “Stijve”, bij Ruud. “Stijve”, bij de derde man. De vrouwen kijken hun echtgenoten verschrikt aan die meteen in verdediging springen en het ontkennen. “Dan stemmen jullie vast in met een betere test?”, vroeg Denise. “Ik heb een andere film, een plan B zeg maar. Maar dan wil ik de dames vragen hun echtgenoten vanonder te ontbloten”. Denise draaide zich bij die laatste woorden om en zag de vraagtekens bij de vrouwen en de schrik bij de mannen. “Laten we er niet omheen draaien dames…. en heren. Ik wil duidelijkheid”. Even was er nog twijfel, maar toen gleden de handen van de eerste vrouw over de gesp van haar man. Die protesteerde wel, even, maar liet daarna schoenen, sokken, broek en onderbroek van zich afglijden. Ruud volgde, en daarna de derde man. Tenslotte zaten er drie beschaamde heren naakt vanonder met een slappe piemel. Denise vertrok geen spier. “Dan zijn we nu dus klaar voor de tweede test?”. Zenuwachtig knikten de stellen, zowel man als vrouw. Wat zou er gebeuren? “Ik laat het licht deels aan”, zei Denise. “We hebben een onderzoek te doen”. De tweede film was compleet anders dan de eerste. In plaats van een gespeelde scene schoten nu echte personen door het beeld. Maar de reactie van de stellen was desondanks nog heftiger dan bij de eerste film. “Tamara”, riepen zowel Beatrijs als Ruud toen hun meid zich voor hun ogen op het scherm van haar truitje ontdeed en haar borstjes aan de zaal toonde. “Yara”, riep het tweede paar toen een ander meisje zich naakt uit een zwembad hees en richting camera huppelde. “Femke”, riep het derde paar toen nog een meisje voor de camera plaatsnam op een stoel, haar benen spreidde en een blik op haar kale spleetje gunde dat ze vervolgens begon te strelen met haar vingers. De stellen in de zaal bekeken hun meiden, en de mannen verstijfden, letterlijk. Eerst met schokjes, maar daarna zwiepend, rezen de piemels omhoog tot harde stijve lullen. Even probeerden ze het te bedekken, maar merkten snel dat elke aanraking de situatie alleen verergerde. Ook de vrouwen hielden hun handen in schok weer voor hun mond, vanwege de beelden, en vanwege de reactie van de mannen. Denise stopte de beelden. “Het lijkt me duidelijk”, zei ze. “Er is een diepgaand probleem dat we als eerste dienen te tackelen hier. Dames, naast de stoel in de doosjes heb ik een attribuut voor eenieder. Ik stel voor dat we de harde lijn volgen en geen compromissen sluiten. “Beatrijs vond haar doosje en opende de deksel. Daarin bevond zich een attribuut in de vorm van een piemel, maar dan van hard onbuigzaam plastic. Beatrijs herkende een kooitje. Ze had ervan gehoord, ze wist wat het was. Ze had het alleen nog nooit echt gezien, en zich nooit voorgesteld het bij Ruud te gebruiken, temeer vanwege de opvallend hardroze kleur van het attribuut. Ook Ruud keek met grote ogen naar het apparaat. Zijn piemel was inmiddels weer in slappe vorm geslonken toen Beatrijs de ring om zijn ballen aanbracht en daarna zijn piemel in de koker propte. Beatrijs klikte het slotje vast. Ruud was gekooid. Ook bij de andere twee mannen hing inmiddels het roze geval tussen hun dijen. Op dat moment vervolgde Denise de film waarin Yara, Femke en Tamara nog minutenlang hun lijven naakt in beeld toonden. De mannen kreunden maar de roze kooitjes deden hun werk. Er was geen sprake meer van stijve pikken, enkel vlees dat een uitweg zocht en vast bleef in de te kleine ruimte.  

“We hebben een belangrijke stap gezet vandaag”, zei Denise. “Dames, mag ik jullie verzoeken de sleutels bij mij in te leveren?”. Denise verzamelde de sleutels. De mannen keken verschrikt, de vrouwen eigenlijk alleen verbaasd. “Tot morgen, klas. Tot deel 2 van de cursus”.