Onder de Zon, Onder Mijn Bevel- deel 1

Geplaatst door: biodocent op 30-06-25

Bondi Beach voelde als een andere wereld. Maar strand blijft strand. De golven mogen anders klinken, het zand anders aanvoelen, maar sommige dingen veranderen niet. Ik had rust gezocht. Gewoon liggen. Kijken. Ademen.

En toen gleed ik uit bij de branding — geen drama, alleen een scherpe snijwond langs mijn scheenbeen door een schelp of stuk koraal. Niet diep, wel bloedend. Irritant meer dan pijnlijk.

De lifeguard-post stond op een kleine verhoging. Twee vrouwen in rood zaten daar, zon op hun huid, kijkend over de menigte. Ik had ze al eerder gezien. Niet per se opgemerkt — maar wel gevoeld. Er was iets aan hun houding, aan hoe ze samen daar zaten zonder echt gelijk te zijn.

Ik liep naar boven. Mijn been plakte licht van het zand en bloed.
“Excuse me,” zei ik, half omhoogkijkend.

Ze draaiden zich om. De roodharige stond als eerste op — fel, stevig, alert. “Wat is er gebeurd?”

“Snee van een schelp. Niets ernstigs, maar het bloedt irritant veel.”
Ik bleef rustig staan, beetje gewicht op het andere been.

“Laat zien,” zei ze kort. Ze pakte een EHBO-doos met efficiënte bewegingen. “Ga zitten.”

Ik ging zitten op het houten bankje. De andere lifeguard, Raya — zwarte haren, tattoos op haar armen en benen — kwam iets dichterbij staan. Ze zei niets, maar keek. Rustig. Oordeelvrij.

Sienna knielde voor me en pakte mijn been stevig vast. “Niet flauw doen, oké?”

“Ik geef les aan jongeren die flauw doen als ze een pleister zien. Ik ben wel wat gewend.”

Ze keek op. “Leraar?”

“Lifeguard. Nederland. Ik stuur drie posten aan.”

Ze pauzeerde even.
“Oh. Dus je weet wat je doet.”

“En ik zie hoe jij werkt,” zei ik, zacht.

Ze fronste. “Wat bedoel je?”

“Je grijpt meteen de controle. Snelle inschatting. Geen ruimte voor discussie. Goed. Maar iets te gespannen in je stem. Alsof je verwacht dat mensen je tegenspreken.”

Haar blik werd scherper. “Nou, sommigen moeten dat ook niet proberen.”

Ik knikte, traag. “Of je houdt er stiekem van als ze het wél doen.”

Raya lachte. Kort, laag. Niet spottend. Meer… herkenning.

“Jij bent anders dan de standaard toerist,” zei ze.
“Ik kijk anders.”

“Te veel zelfvertrouwen,” zei Sienna.

“Zelfvertrouwen heeft geen volume nodig,” antwoordde ik. “Jullie voelen het ook, of je het nu toegeeft of niet.”

Ze pakte een steriel gaasje en drukte het harder dan nodig op de wond. “En wat voel jij dan?”

“Dat jullie hier denken de touwtjes in handen te hebben. Maar dat je niet weet wat er gebeurt als je ze een keer loslaat.”

Het bleef even stil. Alleen het geritsel van verband en het zachte ruisen van de zee.

“Je zegt dat je lesgeeft,” zei Raya. “Geef je ook leiding?”

Ik keek haar aan. “Altijd. En meestal zonder dat ik iets hoef te zeggen.”

Ze hield mijn blik vast.
Lang genoeg.

Sienna werkte zwijgend verder. Maar haar handen hadden net iets meer snelheid. Iets nerveuzer.

“Daar,” zei ze. “Schoon, verbonden. Je overleeft het wel.”

Ik stond op. “Dank je.”
Even stilte. Toen:
“Eén van jullie twee komt me later iets brengen — gewoon even checken of het goed gaat. Niet omdat ik het vraag. Omdat je het voelt.”

Ze keken me aan. Niet lachen. Geen woorden. Alleen blik.

Ik draaide me om en liep weg. Mijn been klopte licht, maar mijn passen waren kalm.

Ik telde tot drie.

Achter me hoorde ik Raya zacht zeggen: “Wat ís dat?”

Sienna: “Ik weet het niet. Maar hij weet te veel.”

En dat was precies genoeg.