De eerste schok van het koele water tegen haar huid maakte al snel plaats voor puur genot. Barbara begon te zwemmen, haar krachtige slagen voelden vertrouwd. Het water omarmde haar, haar onzekerheid gleed van haar af bij elke beweging. Ze was nog maar twintig meter van de kust verwijderd toen ze een subtiele verschuiving voelde bij haar bikinitop. De rode stof schoof langs haar huid terwijl de golven zachtjes aan de gespannen bandjes trokken. Barbara stopte even en bleef watertrappelen terwijl ze probeerde haar losgeraakte top te herstellen. De knoop in haar nek was helemaal losgeschoten. Ze rommelde met de touwtjes en probeerde ze weer vast te maken terwijl ze bleef drijven, maar de bewegingen van het water maakten het bijna onmogelijk.

Toen ze zich omdraaide om terug te zwemmen naar het strand, viel haar blik op een groepje mannen van middelbare leeftijd die iets verderop beachvolleybal speelden. Ze hadden duidelijk plezier. Iets aan hun zelfverzekerde houding, het gemak waarmee ze lachten, het zilver in hun haren—het deed iets met Barbara. Mannen van haar eigen leeftijd leken altijd zo onzeker, zo kinderachtig. Deze mannen straalden een zekerheid uit die alleen met levenservaring kwam.

Een van hen, in een donkerblauwe zwembroek, merkte haar blik op. Hij glimlachte en zwaaide kort. Barbara voelde haar wangen gloeien en dook snel iets dieper het water in, nog steeds worstelend met haar bikinitop. Het koude water temperde de warmte in haar gezicht nauwelijks.‘Heb je hulp nodig daar?’ riep René vanaf het strand, die haar ongemak had opgemerkt.‘Gaat prima!’ riep Barbara terug, hoewel dat niet bepaald waar was. Met één hand de stof tegen haar borst klemmend en de andere bezig met de touwtjes, kreeg ze de knoop maar niet goed vast. Ze voelde zich volledig blootgesteld en twijfelde of ze zo halfgekleed terug moest zwemmen of door moest blijven prutsen.

En toen, eindelijk, vond ze de juiste beweging. Met een snelle draai en een rukje zat de knoop stevig vast. Barbara slaakte een zucht van opluchting terwijl de stof weer goed op haar huid zat. Ze controleerde de bandjes voor de zekerheid nog een keer. Toen ze opkeek, zag ze dat de mannen van het volleybalspel haar allemaal in de gaten hielden. Hun spel was even stilgevallen. Ze lachten en zwaaiden, één stak zelfs zijn duim op. Deze keer lachte Barbara terug, haar schaamte veranderde in nieuwsgierigheid.

Moest ze naar hen toe gaan? De gedachte verraste haar. Ze was nooit zo brutaal, zeker niet bij vreemden. René wachtte op haar op het strand, maar iets aan de volleyballers intrigeerde haar. Vlug zwaaide ze terug en zwom met krachtige slagen naar de kust.

Het water voelde ineens anders, lichter. Elke slag bracht haar dichter bij René, maar haar gedachten bleven bij de groep mannen, vooral bij de man in de donkerblauwe zwembroek. Zo'n vonk had ze in jaren niet gevoeld .Haar voeten raakten het zand, en ze liep de laatste meters door het water naar de kust. Druppels stroomden langs haar lichaam terwijl ze haar paardenstaart uitkneep.

‘Alles goed daar?’ vroeg René, terwijl hij zijn boek neerlegde toen ze dichterbij kwam. ‘Het leek alsof je ergens mee zat.’Barbara ging weer op het laken zitten en pakte haar handdoek. Terwijl ze haar gezicht afdroogde, keek ze naar de volleyballers, die hun spel weer hadden opgepakt. De man in de blauwe zwembroek sloeg de bal over het net, zijn vrienden juichten. ‘Nee hoor, alles goed,’ zei ze terwijl ze de handdoek om haar schouders sloeg. ‘Vind je het erg als ik meega volleyballen? Ik vind dat een leuk spel.’ René keek op, verrast. ‘Wil je volleyballen? Met hen?’

Barbara knikte, haar blik nog steeds op het spel gericht. ‘Ik speelde vroeger op de universiteit. Het is al zo lang geleden.’Hij keek haar even aan, haalde zijn schouders op. ‘Ga gerust. Ik blijf hier met mijn boek.’

‘Ik zag dat ze naar je keken,’ zei René en volgde haar blik. ‘Ze hielden je goed in de gaten sinds je het water in ging.’ Barbara voelde een kriebel in haar buik. ‘Mijn top was losgeschoten tijdens het zwemmen. Dat was misschien wat opgevallen. ’René trok zijn wenkbrauwen op. ‘En dat heb je gewoon in het water opgelost? Knap van je.’ Hij keek nog eens naar de volleyballers en toen weer naar Barbara. ‘Als je ze wilt begroeten, vind ik dat prima.’

Barbara keek hem verbaasd aan. ‘Wat? Nee, ik... Ik had niet gedacht—’

‘Het is goed,’ onderbrak René haar zacht. Zijn gezicht brak open in een warme glimlach. ‘Echt, ga maar. Ik kijk wel toe.’ Met haar handdoek nog steeds stevig tegen haar borst liep Barbara richting de mannen. De warme zandkorrels kietelden onder haar blote voeten, haar hart sloeg sneller bij elke stap. Wat deed ze in hemelsnaam? Dit was niets voor haar. Toch leek er vandaag iets wakker te zijn geworden—het perfecte water, de losgeraakte bikini, de nieuwsgierige blikken—iets dat ze lang onderdrukt had.

Het volleybalspel viel stil toen ze kwam aanlopen. De man in de donkerblauwe zwembroek stapte naar voren, een volleybal onder zijn arm geklemd. Van dichtbij zag Barbara de lachrimpeltjes rond zijn ogen en het lichte grijs in zijn baardstoppels. ‘Hallo,’ zei hij in licht accentloos Engels. ‘Wil je meedoen met ons spel?’ Barbara keek even om naar René, die haar bemoedigend toeknikte vanaf hun laken. Ze haalde diep adem. ‘Mag ik meedoen?’ vroeg ze, verbaasd over haar eigen lef. Het gezicht van de man klaarde op. ‘Natuurlijk! Ik ben Xavier, en dit zijn mijn vrienden.’ Hij wees de andere mannen aan, die haar allemaal vriendelijk toelachten. ‘We spelen elke zondag. Heel informeel hoor.’

Barbara voelde een onverwachte vrijheid terwijl ze het geïmproviseerde veld betrad. Het zand was warm onder haar voeten, ze verplaatste haar gewicht steeds weer om haar voetzolen te sparen.‘Ik moet eerlijk zeggen,’ zei ze terwijl ze haar handdoek aan de kant legde, ‘het is lang geleden dat ik gespeeld heb.’ Eén van Xavier’s vrienden, een lange man met een verzorgde baard, lachte. ‘Perfect! Je bent vast toch beter dan Xavier. Hij is vreselijk.’

Xavier deed alsof hij beledigd was, zijn ogen lachten mee. ‘Dank je wel, vriend,’ zei hij grijnzend. ‘Nou, laten we spelen .’Hij gooide de bal naar Barbara, die hem automatisch ving. Het leer voelde vertrouwd in haar handen, spierherinneringen uit haar studententijd kwamen terug. Snel verdeelden de mannen zich—drie per kant, het net  gespannen tussen twee strandparasols.

‘Je zit bij mij en Philippe,’ zei Xavier, wijzend naar de bebaarde man. ‘Tegen die drie boeven daar.’

De ‘boeven’ protesteerden in rap Frans, maar hun glimlach sprak boekdelen. Dit was vriendschappelijke competitie, niets meer. ‘Dames eerst,’ zei Xavier en wees naar de serveerplek.

Barbara ging achter de geïmproviseerde achterlijn staan, tikte de bal een paar keer op haar hand. De zon brandde op haar schouders. Ze haalde diep adem, gooide de bal op en sloeg hem met perfecte techniek over het net. De wedstrijd begon voorzichtig. Barbara’s eerste services waren onzeker, haar returns onwennig door het wiebelende zand. Maar na een paar minuten hervond haar lichaam het ritme—de hurk, de sprong, het contact van hand en bal. ‘Très bien!’ riep Xavier toen ze een aanval blokte. Zijn waardering gaf haar een klein vreugdeschokje. ‘Je hebt eerder gespeeld, hè?’Ze lachte en veegde het zweet van haar voorhoofd. ‘Universiteit. Maar dat is lang geleden.

Naarmate de minuten verstreken, voelde Barbara zich steeds zekerder bij elke volley. De bal boog over het net, landde op het open zand. Barbara dook, haar hand raakte de bal nét voor die de grond raakte. Philippe stond al klaar om op te zetten, Xavier sprong omhoog en sloeg de bal met kracht over het net.

Het andere team probeerde nog te redden, maar de bal sloeg in het zand met een doffe plof.‘Matchpunt!’ riep Xavier, zijn hand omhooggestoken voor een high five. Barbara klapte haar hand tegen de zijne—de tinteling van huid op huid was verrassend prettig. De laatste service kwam van het andere team—een harde bal die gevaarlijk dicht bij de zijlijn landde. Barbara hield haar ogen op de bal, dook, zand spatte op toen haar uitgestrekte armen hem net van de grond hielden. Philippe kwam meteen in actie, zette op, Xavier sprong, sloeg keihard—en de bal landde net buiten bereik van hun tegenstanders.

‘We hebben gewonnen!’ riep Barbara, haar armen juichend in de lucht. Een golf van euforie stroomde door haar heen, haar hart bonkte nog na van de inspanning én het plezier. Xavier liep naar haar toe, zijn gezicht rood van de hitte en de overwinning. Zweet glinsterde op zijn huid terwijl hij zijn hand ophief voor nog een high five. Barbara sloeg terug, voelde weer die vreemde connectie.

‘Je speelt fantastisch,’ zei hij, zijn accent nu nog sterker door de inspanning. Hij haalde een hand door zijn haar en keek op naar de brandende zon. ‘Het is nu wel erg warm. Kom mee naar de schaduw,’ stelde Xavier voor, en wees naar een strandparasol met een paar strandlakens. ‘Kom je gezellig wat drinken?’

‘Heel graag, ik kan wel wat gebruiken,’ antwoordde Barbara, ineens heel bewust van de hitte die niets met de zon te maken leek te hebben. De waterdruppels op haar huid waren alweer verdampt, haar wangen gloeiden. Terwijl ze Xavier volgde naar de schaduw, streek een zuchtje wind langs haar natte huid. Haar tepels werden hard onder haar bikinitop, duidelijk voelbaar tegen het rode stof. Ze sloeg haar armen over haar borst, hopend dat het niet te opvallend was.

Xavier legde een groot strandlaken in de schaduw van de parasol en gebaarde dat ze kon gaan zitten. De koelte was een verademing na het spel in de zon. Barbara plofte neer, trok haar benen onder zich. ‘Water?’ vroeg Xavier, terwijl hij in een koelbox graaide. Hij haalde een fles tevoorschijn, Barbara aarzelde, zich bewust van haar bonzende hart—niet alleen van het spel, maar ook van de manier waarop Xavier haar aankeek.

‘Of misschien iets sterkers?’ stelde Xavier voor, toen hij haar aarzeling zag. Hij liet een fles gin zien, het heldere vocht vonkte in het zonlicht onder de parasol. De andere mannen pakten hun handdoeken en gingen liggen, nog bezweet van het spel. Ze praatten in snel Frans, af en toe schaterlachend om een grap die Barbara niet begreep.

‘Och, gin graag! Dat vind ik heerlijk,’ zei Barbara zonder na te denken, bijna verbaasd over haar eigen gretigheid. De zon, het spel, het gevoel van vrijheid—het leek allemaal om iets sterkers te vragen dan water.  Xavier glimlachte breed, de lachrimpels rond zijn ogen werden dieper. Hij pakte twee kleine plastic bekertjes en schonk royaal gin in.

‘Geen tonic, helaas,’ zei hij, terwijl hij haar het bekertje gaf. ‘Alleen pure gin en goed gezelschap.’

Barbara nam het glas aan, hun vingers raakten elkaar even. Een kleine schok leek door haar heen te gaan. Ze nam een voorzichtig slokje; de gin was verrassend zacht, met een scherpe, frisse smaak. ‘Op de overwinning,’ zei Xavier, zijn glas omhoog. 

‘Op de overwinning,’ herhaalde Barbara, terwijl ze haar glas tegen het zijne tikte.

De andere mannen verzamelden zich ook en schonken zichzelf gul van de gin in. Ze lagen languit op hun handdoeken, hun zongebruinde huid glinsterde van het zweet terwijl ze lachten en grapten in een mengeling van Frans en gebroken Engels. Eén van hen bracht een toost uit in het Frans, wat de rest deed bulderen van het lachen.

Barbara leunde achterover op het laken, steunde op haar elleboog. De gin verwarmde haar keel en borst, een aangename loomheid verspreidde zich door haar ledematen. Ze nam nog een slok, deze keer wat groter, genoot van de kruidige smaak die haar tong prikkelde. De parasol wierp schaduw over haar huid, wat voor verkoeling zorgde onder de meedogenloze mediterrane zon.

‘Dus,’ begon Xavier terwijl hij zich naar haar toe draaide, ‘je bent echt een goede speelster. Waar heb je dat geleerd?’

Barbara voelde een aangename warmte die niet alleen van de gin kwam. ‘Ik zat op het universiteitsteam, maar dat is jaren geleden.’ Ze nam nog een slok, genoot van de scherpe smaak. ‘Ik wist niet eens zeker of ik het nog kon.’

Xavier kwam dichterbij zitten, zijn knie raakte bijna die van haar op het laken. ‘Het lichaam vergeet nooit wat de geest soms vergeet, toch? Je instincten op het veld—magnifiek.’

Het compliment gaf haar een kleine kriebel in haar buik. Barbara wierp een blik op René, die nog steeds verdiept zat in zijn boek onder hun eigen parasol. Ze vroeg zich af of hij haar hier zag zitten, lachend met deze vreemden en gin drinkend midden op de dag.

‘Jouw man speelt niet?’ vroeg Xavier, terwijl hij haar blik volgde.

‘René is niet mijn man. Hij is mijn vriend,’ zei Barbara, terwijl ze zich iets verplaatste op het laken. Haar benen ontspanden, haar knieën vielen iets uit elkaar terwijl ze op haar elleboog leunde.

Xavier’s blik gleed een fractie naar beneden, en ook de andere mannen zagen haar beweging—hun gesprek verstomde even, maar kwam snel weer op gang. Barbara merkte het niet eens, ze voelde zich alleen loom en lichtjes rozig door de gin.

‘Vriend,’ herhaalde Xavier, terwijl hij met zijn glas draaide. ‘Geen echtgenoot. Interessant.’ Zijn stem klonk niet veroordelend, alleen nieuwsgierig.

Barbara nam weer een slok gin, met elk moment voelde ze zich vrijer. ‘We zijn vier jaar samen. En jij? Getrouwd?’

Xavier lachte, een warme, diepe lach. ‘Drie keer getrouwd geweest. En drie keer gescheiden.’ Hij hield zijn glas quasi-serieus omhoog. ‘Op het leren van je fouten.’

Barbara glimlachte, geboeid door zijn openhartigheid. De gin maakte haar spieren losser, het strandlaken onder haar voelde zachter dan ooit. ‘Dat is nogal een staat van dienst.’

‘Wat zal ik zeggen? Ik ben een gepassioneerd man.’ Xavier’s ogen twinkelden terwijl hij haar aankeek. ‘Elke keer dacht ik: dit duurt eeuwig. En iedere keer had ik het mis.’ Hij haalde zijn schouders op, zijn beweging elegant ondanks de simpelheid. ‘En jij? Nooit willen trouwen?’

Barbara dacht er even over na. Had ze ooit willen trouwen? Met René? De gedachte was wel eens langsgekomen, maar had zich nooit echt genesteld. ‘Misschien,’ zei ze tenslotte. ‘Misschien ooit. Wie weet.’

Xavier’s donkere ogen bleven die van haar vasthouden. Barbara voelde een onbekende warmte tussen haar benen opkomen. Het verraste haar—een plotselinge, onmiskenbare natheid die niets met zeewater te maken had. Ze verschoof wat op het laken, kruiste haar enkels, alsof dat haar reactie kon verbergen.

De gin verspreidde zich verder door haar aderen, haar remmingen vervaagden met elke slok. Ze werd zich hyperbewust van Xavier’s nabijheid—zijn gebruinde borst, de zweetdruppels langs zijn nek, de mannelijke geur van zout en zon op zijn huid.

‘Nog een drankje?’ vroeg hij, terwijl hij alweer naar de fles reikte.

Barbara knikte, hield haar beker omhoog. ‘Graag.’

Hun vingers raakten elkaar weer terwijl hij bijschonk, deze keer nog meer dan de eerste keer.

De gin stroomde gul in haar beker, bijna tot aan de rand gevuld. Barbara keek even verbaasd naar de hoeveelheid, maar zei niets. Xavier’s hand was vast terwijl hij schonk, zijn donkere ogen verlieten de hare geen moment.

‘Zo drinken we in Frankrijk,’ knipoogde hij, terwijl hij de fles wegzette. ‘Geen kleine Nederlandse porties.’

Barbara lachte, haar stem klonk lichter dan ze had verwacht. Het eerste glas had haar al wat losser gemaakt, het tweede—veel groter—dreigde haar helemaal te laten smelten.

‘Voorzichtig,’ zei ze, terwijl ze aan haar glas nipte. ‘Ik weet niet of ik jullie tempo kan bijhouden.’

Xavier hief zijn eigen glas, even vol. ‘Op nieuwe vrienden en onverwachte genoegens,’ zei hij.

‘Op nieuwe vrienden,’ herhaalde Barbara, hun bekers knalden zachtjes tegen elkaar.

De andere mannen merkten het op en sloten zich bij de toost aan. Ze kwamen dichterbij, hun bekers geheven. Barbara voelde zich opgenomen in hun kring, een prettig gevoel van erbij horen overspoelde haar.

‘Op de mooie volleybalster die Xavier’s eer heeft gered!’ riep Philippe, zijn accent dik.

De mannen lachten, en Barbara lachte met hen mee, de gin verwarmde haar vanbinnen. Ze merkte hoe de mannen zich om haar heen herschikten, tot een halve cirkel die uitkeek over zee maar haar in het midden had gezet. Hun vanzelfsprekende kameraadschap deed haar beseffen dat ze dit had gemist—de simpele vreugde van nieuwe contacten maken.

‘Vertel eens,’ zei een man met kortgeschoren grijs haar, ‘wat brengt je naar ons strand? Ben je op zoek naar iets bijzonders tijdens je vakantie?’

Barbara aarzelde, de gin verwarmde haar keel. Waar was ze eigenlijk naar op zoek? Ze keek even naar René, nog steeds verdiept in zijn boek, en dan weer naar de glinsterende Middellandse Zee waar ze zojuist nog in lag. Het volleybalspel, de onverwachte band met deze mannen, de manier waarop Xavier haar aankeek—het voelde allemaal betekenisvol.

‘Ik weet het niet precies,’ gaf ze eerlijk toe. ‘Misschien dacht ik dat zon en zee genoeg waren, maar nu...’ Ze liet haar zin zweven, niet helemaal zeker hoe ze het onrustige gevoel in haar binnenste moest benoemen.

Xavier boog dichter naar haar toe, zijn knie raakte nu duidelijk de hare. ‘Soms ontdekken we pas wat we zoeken als we het al gevonden hebben,’ fluisterde hij, zodat alleen zij het kon horen.

Barbara knikte, voelde haar vrouwelijkheid reageren. De warmte in haar onderbuik verspreidde zich verder, een pulserend verlangen dat haar adem deed stokken. Ze verschoof op het laken, klemde haar dijen tegen elkaar alsof ze het gevoel wilde bedwingen.

‘Ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt,’ zei ze, haar stem lager dan ze had bedoeld.

Xavier’s blik werd donkerder, en ze vroeg zich af of hij haar verandering aanvoelde. Alleen die gedachte al zorgde voor een nieuwe golf van warmte.

Ze nam nog een slok gin, deze keer een grote, en voelde de gloed diep in haar lichaam trekken.

‘De Fransen zeggen wel eens,’ ging Xavier verder, zijn knie nog steeds tegen de hare, ‘L’appétit vient en mangeant. De eetlust komt pas als je begint… Soms weet je niet dat je honger hebt, tot je iets... heerlijks proeft.’ Zijn hand raakte haar arm, zo licht dat het bijna toevallig leek.

Barbara glimlachte warm. De andere mannen zaten inmiddels ook dichtbij. Tijdens het gesprek waren ze stukje bij beetje dichterbij komen zitten, hun lichamen vormden een beschermende halve cirkel om haar heen.

‘Laat me de parasol even verzetten,’ zei één van de mannen, vriendelijk. ‘We moeten uit de zon blijven.’ Hij stond op en kantelde de parasol, zodat die nu precies het zicht tussen hun groepje en René afschermde.

De man ging weer zitten met een tevreden blik. Barbara keek vluchtig over haar schouder—inderdaad, René was nu niet meer vanaf hun plek te zien. Een lichte rilling liep door haar heen—niet helemaal schuldgevoel, maar iets wat daar dichtbij kwam. Spannend.

‘Veel beter,’ zei Xavier, opnieuw zijn glas heffend. ‘De zon is nu echt te heet,’ zei Barbara, terwijl het zweet op haar voorhoofd parelde. De gin leek de hitte alleen maar te versterken. Haar huid voelde gloeiend, haar bikini plakte ongemakkelijk aan haar klamme lichaam.

Xavier knikte begrijpend. ‘De zon aan de Mediterranée is genadeloos, vooral na een spelletje volleybal.’ Hij pakte een klein handdoekje uit de koelbox, dat ijskoud aanvoelde. ‘Mag ik?’

Barbara knikte, haar stem stokte. Xavier legde het koude doekje in haar nek. Ze schrok van het contrast, maar de verkoeling was direct zalig. Ze sloot haar ogen, genoot van het gevoel terwijl Xavier langzaam het doekje over haar schouders liet glijden.

‘Beter?’ klonk zijn stem dicht bij haar oor.

‘Veel beter,’ fluisterde ze. De schaduw van de parasol sloot haar steeds meer in. Ze verschoof op het laken, nu pijnlijk bewust van hoe haar bikinitop in haar huid sneed. De bandjes waren verdraaid tijdens het volleyballen, de stof drukte op precies de verkeerde plekken.

‘Xavier,’ begon ze aarzelend, ‘zou je... Zou je mijn bikinitop een beetje los willen maken? Hij zit zo ongemakkelijk.’ De brutaliteit van haar verzoek verraste haar, maar de gin had haar schaamte weggevaagd.

Xavier’s ogen werden iets groter, maar zijn glimlach bleef warm. ‘Natuurlijk,’ antwoordde hij, en ging achter haar zitten.

Barbara voelde hoe zijn vingers langs haar rug gleden, zorgvuldig de gedraaide bandjes lossend. Zijn aanraking was voorzichtig, bijna professioneel, maar toch schoten er tintelingen door haar ruggengraat. De andere mannen volgden zijn handelingen nauwlettend, hun gesprekken werden fluisterzacht. Barbara voelde zich kwetsbaar, maar tegelijkertijd empowered door de aandacht.

‘Oeps,’ fluisterde Xavier, terwijl het bandje losschoot.

Haar bikinitop schoot helemaal los, de stof gleed van haar huid. Barbara hapte naar adem, haar armen schoten instinctief voor haar borst—maar niet voordat de koele lucht haar borsten raakte. Haar hart klopte wild, haar wangen kleurden dieprood.

‘Sorry,’ zei Xavier, maar er lag een andere ondertoon in zijn stem. ‘Laat me het weer goedmaken.’

Barbara bleef even verstijfd zitten, haar armen stevig tegen haar borst geklemd. De andere mannen waren nu stil, hun blikken strak op haar gericht. Barbara haalde diep adem. De gin had haar losser gemaakt dan ze ooit gedacht had. De koele lucht op haar huid voelde verrukkelijk en de beschutte plek onder de parasol voelde als een veilig toevluchtsoord, niet als een val.

Met een kleine, uitdagende glimlach liet ze haar armen zakken en liet haar borsten aan Xavier en zijn vrienden zien.

‘Het is goed,’ zei ze zacht, genietend van hun zichtbare bewondering. Haar tepels werden hard in de frisse lucht, en ze voelde een golf van kracht toen ze hun openlijke waardering zag.

Xavier’s blik werd donkerder. ‘Je bent prachtig,’ fluisterde hij, zonder haar top weer recht te maken.

‘Ik denk dat ik nog wat gin nodig heb,’ zei Barbara, haar borsten nog steeds onbedekt, terwijl ze haar beker ophield. Haar moed voelde als een golf door haar lijf stromen, delen van zichzelf wakker makend die ze vergeten was.

Xavier schonk haar beker opnieuw vol, terwijl zijn blik niet van haar borst werd afgewend.

‘Proost!’ zei hij, zijn glas heffend. De mannen hieven hun bekers, hun ogen gericht op haar blote borsten. ‘Op onverwachte genoegens op het strand.’

Barbara voelde een opwelling van opwinding toen ze een flinke slok nam. Hun openlijke bewondering was bedwelmend. Haar borsten, altijd een bron van onzekerheid, waren nu het middelpunt van hun verlangen—vol en stevig, haar tepels stijf door de wind en de hitte van hun blikken. De mannen toonden hun bewondering zichtbaar.

‘Je bent echt schitterend,’ mompelde Philippe, zijn accent nog dikker dan eerst. Hij verschoof op zijn handdoek.

Barbara’s blik gleed naar beneden, langs Philippe’s lichaam. Haar ogen werden groot toen ze de duidelijke bobbel in zijn zwembroek zag.

‘O-oh,’ ontsnapte haar, haar wangen kleurden fel. Ze had het niet hardop willen zeggen, maar de gin had haar remmingen doorbroken.

Philippe glimlachte, zonder zijn opwinding te verbergen. ‘Het is de natuurlijke reactie op schoonheid, toch?’ zei hij, elk woord zwaar aangezet door zijn accent.

Barbara beet op haar lip, haar hart racete. Ze keek schuin om naar René, die nog altijd niets in de gaten had dankzij de strategisch geplaatste parasol. Een mengeling van schuldgevoel en spanning gierde door haar lijf.

Xavier legde zijn hand zacht op haar schouder. ‘Misschien moeten we naar een... comfortabelere plek gaan?’ stelde hij voor, zijn stem laag en uitnodigend.

‘Nee,’ zei Barbara ineens vastbesloten, ondanks de warme gloed van de gin. ‘Ik blijf liever hier.’ Ze trok haar schouders recht en deed geen enkele poging zich te bedekken. ‘Zijn jullie bang? Xavier? Philippe?’

Hun verbaasde gezichten gaven haar een extra kick. Dit was niet de reactie die ze verwacht hadden—geen verlegen toeriste die zich snel terugtrok uit het zicht. In plaats daarvan daagde ze hen uit, haar borsten trots en onbedekt.

Xavier was als eerste weer bij zinnen. Een langzame glimlach brak door op zijn gezicht. ‘Bang? Non. Maar misschien... bezorgd.’

‘Voor je privacy,’ voegde Philippe toe, met een vaag gebaar richting het strand waar andere toeristen nietsvermoedend lagen.

Barbara lachte, haar stem droeg een vleugje roekeloosheid die ze amper herkende. ‘Privacy is overschat, vinden jullie niet? Bovendien—’ ze knikte naar René, nog altijd buiten zicht onder de parasol, ‘—onze paraplu houdt alles verborgen wat we doen.’

De mannen wisselden een korte blik, een stil overleg. Xavier’s blik werd donker van verlangen. Hij knikte nauwelijks zichtbaar naar zijn vrienden, die dichterbij schoven, hun lichamen vormden een nog hechtere beschermende halve cirkel om haar heen.

‘En wat gaan we dan precies doen?’ vroeg Xavier, zijn stem tot een hese fluistering verlaagd. Hij reikte langzaam naar haar uit, gaf haar alle tijd om zich terug te trekken als ze dat wilde.

Barbara bleef stil zitten. Haar huid tintelde van verwachting terwijl zijn vingertoppen haar sleutelbeen raakten en zachtjes naar beneden gleden. Ze hield haar adem in, haar hart bonkte luid.

‘Wat we maar willen,’ fluisterde ze, terwijl er een zweetdruppel tussen haar borsten naar beneden gleed. De mediterrane hitte drukte op haar huid, versterkt door de kring mannen om haar heen. Haar bikinibroekje plakte benauwd tegen haar natte huid; het voelde plots beklemmend en onnodig.

Barbara verschoof op het laken, zoekend naar een comfortabelere houding. De rode stof van haar bikinibroekje voelde als een gevangenis voor alle hitte in haar meest gevoelige zones. Ze trok aan het randje, voelde hoe het klamme materiaal aan haar huid plakte.

‘Is er iets mis?’ vroeg Xavier, terwijl zijn blik haar bewegingen volgde.

Barbara twijfelde een moment, maar de gin gaf haar moed. ‘Mijn bikinibroekje is te warm,’ fluisterde ze, nauwelijks hoorbaar boven het geluid van de golven. Haar ogen ontmoetten die van Xavier, daarna die van Philippe en van de andere mannen. Stuk voor stuk keken ze haar met hongerige ogen aan. Hun lichamen spanden zich hoorbaar aan, als roofdieren die toestemming afwachten.

De mannen glimlachten.

‘Laat mij hem uittrekken,’ zei Xavier, zijn stem zwaar van verlangen. Zijn vingers bleven even hangen bij haar heup.

Alle mannen hadden nu een zichtbare erectie in hun zwembroek; de dunne stof stond strak gespannen. Barbara’s blik gleed langs hen—Xavier’s met een lichte curve naar links, Philippe’s indrukwekkend breed die tegen het blauwe stof duwde, een vochtige vlek zichtbaar bij de top. De anderen waren net zo duidelijk opgewonden, hun mannelijkheid duwde tegen de stof alsof ze wilden ontsnappen. Het beeld liet het verlangen in haar buik overkoken, haar lichaam reageerde met een oergevoel op hun rauwe honger.

Xavier’s vingers streelden haar heup terwijl hij wachtte op haar goedkeuring. Zijn aanraking was elektrisch, kippenvel trok over haar huid ondanks de mediterrane warmte. Barbara knikte nauwelijks zichtbaar, maar het was genoeg.

Met zachte precisie haakte Xavier zijn gebruinde vingers onder de rand van haar rode bikinibroekje. De stof plakte aan haar vochtige huid terwijl hij het langzaam naar beneden trok, eerst over haar onderbuik, dan haar dijen, tot aan haar enkels. Barbara tilde haar heupen iets op om hem te helpen, de stof gleed traag van haar af. De koele mediterrane bries streek langs haar nu volledig ontblote lichaam, een schril contrast met de hitte op haar huid. Ze hapte naar adem van het plotselinge gevoel van vrijheid.

Toen Xavier haar bikinibroekje helemaal had uitgetrokken, liet hij zijn hand langs haar dij glijden. Barbara voelde zich kwetsbaarder dan ooit, maar ook krachtig en begeerd. Tussen haar benen voelde ze een warme, vochtige gloed, een tastbaar bewijs van haar verlangen.

Xavier’s adem stokte, zijn ogen groot van bewondering terwijl hij naar haar blote lichaam keek. ‘Mon Dieu,’ fluisterde hij rauw, zijn stem vol honger. ‘Je bent prachtig. Je lichaam schreeuwt om ons... allemaal, nietwaar?’

De andere mannen gleden dichterbij, hun adem warm op haar huid, de geur van zout, zweet en verlangen hing zwaar in de lucht. Barbara lag in hun midden, naakt en open, maar voelde zich niet klein—eerder machtig, als het middelpunt van een orkaan van verlangen. Hun blikken streelden haar lichaam: haar borsten, haar hals, haar natte schoot die zichtbaar pulseerde bij elke ademhaling.

Xavier’s vingertoppen streelden haar dij, steeds dichter bij haar kern. Barbara’s ogen sloten zich, haar rug boog zich van genot. Een golf van verlangen overspoelde haar, zo intens dat ze even dacht te zullen wegdrijven.

‘Kijk naar mij,’ beval Xavier zacht.

Haar ogen schoten open—vier mannengezichten boven zich, hun blikken brandend en vol verwachting. Ze voelde zich gezien, begeerd, en bovenal enorm levend.

‘Ben je zeker, mon chérie?’ vroeg Xavier, zijn stem hees.

‘Ik ben zeker,’ fluisterde Barbara, haar stem trillend van verlangen. Ze spreidde haar benen verder, voelde het zand onder haar huid, de zoute lucht, het ruwe laken en de vurige blikken op haar intieme plek. ‘Ik wil jullie allemaal. Neem me... alsjeblieft.’

Xavier wisselde een korte blik met zijn vrienden; een onuitgesproken afspraak ging als een vonk tussen hen rond. Ze knikten bijna onmerkbaar, elk gezicht donker van verlangen en opwinding.

‘Zoals je wilt,’ fluisterde Xavier, zijn accent dikker, zijn stem zwaarder. Hij plaatste zich tussen haar gespreide dijen, zijn zwembroek werd uitgetrokken, zijn opwinding trots en onmiskenbaar zichtbaar tegen de achtergrond van de blauwe hemel. De andere mannen fluisterden aanmoedigend, hun stemmen als een warm koor om haar heen terwijl Xavier zich langzaam naar voren boog.

Barbara’s hart bonsde hard in haar borst; Xavier’s handen grepen haar heupen stevig vast en trokken haar naar zich toe, zijn schaduw viel over haar naakte huid terwijl de parasol hen voor de rest van de wereld verborg.

‘Stil,’ fluisterde Xavier, zijn stem zo doordrenkt met spanning dat het bijna een bevel was. ‘Ze mogen niets horen.’

Het zinderende gevaar om betrapt te worden, met René zo dichtbij, deed Barbara’s lichaam samentrekken van opwinding. Ze opende zich volledig, haar dijen wijd, de zeewind streek langs haar blootgelegde huid, het zand schuurde zachtjes onder haar heupen.

Xavier duwde voorzichtig tegen haar ingang, de hitte van zijn verlangen brandde tegen haar gevoelige huid. Met een diepe, langzame stoot schoof hij bij haar naar binnen, centimeter voor centimeter. Barbara hapte naar adem—de intensiteit, het vullen, het langzaam veroverd worden, alles voelde duizend keer heviger dan ooit tevoren.

‘Mon Dieu,’ kreunde Xavier, zijn stem rauw en vol emotie, ‘je voelt goddelijk… zo heet, zo nat.’

Barbara’s vingers grepen het laken, haar rug boog zich, haar lichaam nam Xavier gretig in zich op. Elke beweging stuurde golven van genot door haar heen; haar ademhaling werd gejaagd, haar hartslag een denderende roffel in haar oren. De andere mannen keken toe, hun ogen vol begeerte, hun handen gleden langzaam naar hun eigen zwembroeken.

Xavier begon te bewegen, zijn ritme eerst langzaam, dan sneller. Elk stoten, elke kreun, elke blik uit de kring versterkte Barbara’s verlangen. Ze voelde zich het middelpunt van hun wereld—de aandacht, het verlangen, de pure hunkering.

Philippe knielde naast haar hoofd, zijn zwembroek was verdwenen, zijn opwinding indrukwekkend en zwaar. Voorzichtig bracht hij zichzelf naar haar lippen, liet haar zelf het tempo bepalen. Barbara opende haar mond, proefde zijn zoute huid, voelde de warmte van zijn verlangen op haar tong.

Ze was helemaal omringd—voelde handen op haar borsten, vingers op haar dijen, tongen, adem, huid—en gaf zich helemaal over. Barbara liet Philippe langzaam dieper in haar mond glijden, haar lippen sloten zich om hem heen terwijl haar tong zijn smaak proefde—zout, mannelijk, opwindend. Philippe kreunde zachtjes, zijn dijen trilden van spanning. Ondertussen bleef Xavier in haar bewegen; zijn grip op haar heupen werd steviger, zijn ademhaling zwaar en onregelmatig.

Aan beide kanten voelde ze handen over haar huid glijden—Marcus en Jean-Paul waren nu ook dichterbij gekomen. Marcus kneep zacht in haar borsten, zijn duimen draaiden langzaam rond haar harde tepels. Jean-Paul liet zijn vingers over haar dijen glijden, streek plagend dicht langs haar kern, terwijl zijn warme adem haar oor streelde.

‘Je bent schitterend,’ fluisterde Jean-Paul, zijn stem ruw van begeerte. Xavier’s stoten werden sneller, zijn heupen bonkten ritmisch tegen haar. Elk van zijn bewegingen stuurde een nieuwe schokgolf van genot door haar lichaam, steeds dichter bij het breekpunt.

Philippe’s hand gleed door haar haar terwijl hij zich vasthield, zijn opwinding zichtbaar in zijn gespannen gezicht. Barbara opende haar keel nog een beetje verder, haar lippen nat van de behoefte om hem helemaal te voelen.

Xavier’s lichaam begon te trillen; zijn vingers drukten zich diep in haar huid. Met een laatste diepe stoot kwam hij met een schorre kreun klaar, terwijl zijn lichaam in haar sidderde. Het gevoel van zijn warmte in haar bracht Barbara dichter bij haar eigen climax.

Philippe’s ademhaling stokte. Met een lage, dierlijke kreun kwam hij tot zijn hoogtepunt; warme, zoute vloeistof vulde haar mond. Barbara slikte gulzig, de rest liep langs haar lippen naar haar kin.

Toen trok Xavier zich langzaam uit haar terug, zijn handen gleden teder over haar buik. Philippe streelde haar wang terwijl hij zachtjes haar haar uit haar gezicht veegde, zijn glimlach vol bewondering.

Jean-Paul nam nu Xavier’s plek tussen haar dijen in, zijn erectie groot en dik, zijn blik vol belofte. Marcus knielde bij haar hoofd, zijn verlangen duidelijk zichtbaar. Barbara keek hen allebei aan, het verlangen in haar lichaam brandde fel—ze wilde hen, allemaal.

Jean-Paul plaatste zich tussen Barbara’s benen, zijn stevige handen onder haar billen om haar dichter naar zich toe te trekken. Zonder aarzeling gleed hij diep in haar binnen; zijn dikte vulde haar volledig, waardoor Barbara’s adem stokte van genot en verrassing. Zijn ritme was krachtig, iedere stoot liet haar kreunen en haar nagels in het laken klauwen.

Marcus was ondertussen bij haar gezicht komen zitten. Zijn erectie was breed en zwaar; hij bracht zichzelf naar haar lippen. Barbara opende haar mond, haar tong gleed over de warme, gespannen huid. Marcus kreunde diep, zijn hand in haar haar terwijl hij langzaam dieper haar mond in bewoog.

Jean-Paul’s stoten werden steeds feller, zijn duim vond Barbara’s gevoelige knopje en cirkelde daar met vaste druk, waardoor haar hele lijf in vuur leek te staan. Marcus bewoog zijn heupen langzaam, liet Barbara zelf het tempo bepalen terwijl hij af en toe haar wang streelde.

‘Ze beeft van verlangen,’ hoorde ze Xavier fluisteren, die haar borst vasthield; zijn duim draaide speels rond haar nog stijver geworden tepel.

Barbara voelde zich overweldigd—haar lichaam was één brok vuur. Jean-Paul vulde haar diep, Marcus vulde haar mond; handen en monden streelden overal haar huid. Ze hapte naar adem, haar rug kromde zich, een onweerstaanbare golf van genot bouwde zich op in haar onderbuik.

‘Ik—ik ga…’ bracht ze uit, haar stem nauwelijks meer dan een fluistering.

Jean-Paul versnelde zijn ritme nog verder, zijn ademhaling zwaar en heet tegen haar schouder. Marcus spande zijn spieren, zijn handen hielden haar hoofd vast terwijl hij dieper in haar mond duwde.

Toen kwam Barbara los. Haar climax was alles verterend, een reeks schokken die haar hele lichaam lieten trillen. Haar benen trapten in het zand, haar handen grepen in het laken en haar mond kreunde om Marcus heen. Jean-Paul kwam tegelijk met haar klaar, zijn warmte vulde haar diep vanbinnen; Marcus volgde enkele seconden later, zijn hete vloeistof spoot haar mond in, terwijl zij alles gretig doorslikte.

Barbara viel hijgend en zwetend terug op het laken, haar lijf naakt, glimmend van genot en hun samenzijn, haar spieren loom en tevreden.

Barbara lag nog na te hijgen op het strandlaken, haar lichaam nagloeiend van de uitbarsting van genot en het intense samenzijn. Jean-Paul trok zich langzaam uit haar terug, zijn handen streelden teder haar dijen. Het warme zand en de zwoele zeebries voelden plots als een zachte omhelzing. De mannen om haar heen kleedden zich langzaam weer aan, hun blikken vol bewondering en voldane glimlachen.

Xavier boog zich naar haar toe, streek een pluk haar uit haar gezicht en fluisterde: ‘Je bent echt bijzonder, Barbara.’

Ze glimlachte, haar ogen nog glanzend van opwinding en geluk. ‘Dank je,’ fluisterde ze hees, haar stem nog rauw van verlangen. Even voelde ze een golf van dankbaarheid—voor de vrijheid, de aandacht, de hunkering die eindelijk losgelaten mocht worden.

Langzaam trok ze haar bikinitop weer aan en wikkelde haar handdoek om haar heen. De mannen hielpen haar overeind, hun aanrakingen teder en respectvol. ‘Vanavond bij de villa?’ vroeg Xavier, zijn blik vol verwachting.

Barbara hapte even naar adem. De gedachte aan een vervolg in een luxueuze villa, met meer vrienden, deed haar hart sneller slaan. Ze knikte, haar wangen kleurden opnieuw. ‘Ik zal René vragen. Wie weet…’

Xavier schoof haar een papiertje toe met het adres. ‘Acht uur, en trek je mooiste jurk aan. Wij zorgen voor alles.’

Barbara stopte het briefje zorgvuldig in haar bikinitop en liep, nog trillend op haar benen, terug over het strand naar René. De zon begon al te zakken, het zand voelde nog warm onder haar voeten, haar hart bonkte in haar borst—vol verwachting over wat de nacht zou brengen.